Πριν από 40 χρόνια, το Σεπτέμβριο του 1961, η πρώτη Ελληνίδα ασυρματίστρια έπιανε βάρδια στο υπερωκεάνιο «Βρετάνη» για το παρθενικό της ταξίδι από το Σαουθάμπτον στην Αυστραλία. Η Χιώτισσα Τζένη Λίναρη-Χελιώτη είχε σπάσει το εμπάργκο σε ένα καθαρά αντρικό μέχρι τότε επάγγελμα.
Τότε: Νεαρή μαρκόνισσα στο υπερωκεάνιο «Βρετάννη» |
«Είχα βάλει σκοπό να γίνω κάτι που δεν γίνονταν οι γυναίκες», μας λέει η πρώτη Ελληνίδα μαρκόνισσα, όταν τη ρωτάμε πώς αποφάσισε να διαλέξει στα 25 της χρόνια να ταξιδέψει στη θάλασσα. Την καλούσε η ιστορία των προγόνων της, ο προπάππος της καπετάν Μιχάλης που ήταν ονομαστός στο ναυτικό Βροντάδο. «Το αίμα μας πρέπει να είναι αλμυρό», σημειώνει χαμογελώντας, αρχίζοντας τη διήγησή της για το πώς αποφάσισε να παρατήσει τις δουλειές του σπιτιού και να γραφτεί στη σχολή ραδιοτηλεγραφητών και από εκεί να βρεθεί να ταξιδεύει σε υπερπόντια ταξίδια.
Η μεγάλη της αγάπη ήταν η ιατρική, η μητέρα της όμως ήταν ανένδοτη στο να την αφήσει να φύγει από κοντά της. Εξι χρόνια από τότε που τελείωσε το γυμνάσιο έμαθε τυχαία ότι στη Σχολή Ασυρματιστών έδιναν συμπληρωματικές εξετάσεις για τρεις κοπέλες. Αποφοιτά πρώτη στη σχολή και λίγους μήνες αργότερα, στις 14 Σεπτεμβρίου του '61, ταξιδεύει με ένα ελικοφόρο μέσα στη νύχτα από την Αθήνα για το Λονδίνο, για να μπαρκάρει στο υπερωκεάνιο «Βρετάνη» της οικογένειας Χανδρή, όπου καπετάνιος ήταν ο συγγενής της Ζαννής Ξενιός.
Τώρα: Στο σπίτι της στο Βροντάδο νοσταλεί τα παλιά και θλίβεται «για την εξαφάνιση των ραδιοτηλεγραφητών» |
«Ηταν η πρώτη φορά που όχι απλώς ταξίδευα αλλά που έφευγα από τα χέρια της μάνας μου. Λυγίσανε τα γόνατά μου. Τρεις το πρωί συνταξίδευα με 75 ξένους άνδρες και τον μόνο που γνώριζα ήταν ο καπετάνιος του πλοίου που θα μπάρκαρα. Φτάσαμε στο Λονδίνο και με ένα πούλμαν, ύστερα από μια Οδύσσεια, φτάσαμε στο Σαουθάμπτον. Παρά την ταλαιπωρία όλα αυτά μου άρεσαν», μας διηγείται. Σήμερα, που η ειδικότητα έχει καταργηθεί, το πλοίο χωρίς ασυρματιστή μοιάζει σαν άνθρωπο κωφάλαλο, μας λέει στον επίλογό της η Τζένη. Μας δείχνει ένα απόκομμα εφημερίδας. Μήνυμα ενός πρώην ασυρματιστή στους συναδέλφους του. «Κάθε φορά που το διαβάζω με πιάνουν τα δάκρυα. Με πονάει. Είμαστε σαν τους δεινόσαυρους που τώρα πια δεν υπάρχουν. Εξυπηρετήσαμε τόσα χρόνια τους ναυτικούς αλλά και τους ανθρώπους τους και τώρα δεν υπάρχουμε. Είμαστε ένα κομμάτι της ιστορίας. Ραδιοτηλεγραφητές δεν ξαναβγαίνουν»!
Πρώτη ελληνίδα ασυρματίστρια ήταν η θεία μου Μαρία Αρβανιτάκη- Πατεράκη.....
ΑπάντησηΔιαγραφή