Τα 2.300.000 πρόσωπα της κρίσης

Τόσοι ήταν, το 2011, οι άνθρωποι που ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας -και το μέλλον φαίνεται ακόμη πιο ζοφερό. Στο Πέραμα, το Κερατσίνι, τον Πειραιά, τον Νέο Κόσμο ακούμε ιστορίες θυμού και απελπισίας. 

Είναι 4 το απόγευμα και ο κόσμος έχει γεμίσει τη μικρή είσοδο του Σωματείου Αρτος και Δράση στο Πέραμα. Ανθρωποι όλων των ηλικιών, από το Πέραμα, το Κερατσίνι, τον Κορυδαλλό, τη Δραπετσώνα, έρχονται εδώ κάθε απόγευμα για να πάρουν μια σακούλα με τρόφιμα, ρούχα, ακόμα και παιδικά παιχνίδια. Το παντοπωλείο του Σωματείου λειτουργεί αποκλειστικά με εθελοντές και μέσα στους 18 μήνες λειτουργίας του έχει στηρίξει πάνω από 300 οικογένειες. 

 

Ανθρωποι της διπλανής πόρτας, που μέχρι πρόσφατα δεν φαντάζονταν ότι κάποια μέρα θα περίμεναν με ένα χαρτάκι στο χέρι για να πάρουν δωρεάν τρόφιμα. 

Ολες αυτές τις εβδομάδες που γυρνάμε στις συνοικίες της Αθήνας, ερευνώντας τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, ακούμε τις ίδιες ιστορίες θυμού και απελπισίας. Στο Πέραμα, στο Κερατσίνι, στον Πειραιά, στον Νέο Κόσμο, στη Δάφνη, όλο και περισσότεροι άνθρωποι εξαρτώνται πλέον για την επιβίωσή τους από μη κυβερνητικές οργανώσεις, πρωτοβουλίες πολιτών και κοινωνικά παντοπωλεία. 

Η οικονομική κρίση υπήρξε καταλυτική για τη ζωή όλων. Κάθε κοινωνική ομάδα χτυπήθηκε διαφορετικά, οι συνέπειες όμως για τους περισσότερους ήταν καταστροφικές. 

Οι αριθμοί στην Ελλάδα του 2013 λένε πικρές αλήθειες. Η πολυδιαφημισμένη ανάκαμψη παραμένει κενός λόγος στα στόματα καλοταϊσμένων πολιτικών, που έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. 

Μέσα σε δύο χρόνια, από το 2009 μέχρι το 2011, ο αριθμός των φτωχών αυξήθηκε κατά 200.000, ξεπερνώντας τα 2,3 εκατομμύρια. Ομως ακόμα και όσοι τυπικά παραμένουν στη «μεσαία τάξη», βλέπουν τα εισόδήματά τους να συρρικνώνονται και τη φορολόγια να διπλασιάζεται: μόνο την τριετία 2008-2011 τα νοικοκυριά στην Ελλάδα έχασαν το 30% του διαθέσιμου ακαθάριστου εισοδήματός τους. 

Η φτώχεια όμως δεν είναι απλά μια λογιστική μείωση του εισοδήματος, αλλά ένα σύνολο στερήσεων. Είναι η έλλειψη επιλογών και δυνατοτήτων, είναι η αδυναμία να ορίσεις τη ζωή σου, να σχεδιάσεις το μέλλον σου, να έχεις ίσες ευκαιρίες στην υγεία και την εκπαίδευση, αλλά και τη δυνατότητα να ξεφύγεις κάποτε από τη μοίρα που σου έχει επιβληθεί. 

Η φτώχεια βρίσκεται πίσω από τους αριθμούς και τους πομπώδεις οικονομικούς όρους. Κρύβεται στα κατεβασμένα ρολά των καταστημάτων, στα σπίτια με τα κλειστά παράθυρα, στο σκυθρωπό βλέμμα των περαστικών, στη σιωπηλή απελπισία τού απολυμένου και στη δουλική υποταγή του χαμηλόμισθου. Εχει πολλά πρόσωπα, αλλά συχνά έναν κοινό παρονομαστή: την απελπίσια που γίνεται οργή «αξιοποιήσιμη» στα χέρια νοσταλγών του φασισμού.

Η αλληλεγγύη των πολιτών στη θέση του ανύπαρκτου κοινωνικού κράτους

Μη κυβερνητικές οργανώσεις και απλοί πολίτες προσφέρουν τη βοήθειά τους στους τομείς της υγείας, της κατοικίας, της εκπαίδευσης, της σίτισης. Με ατομικές και συλλογικές πρωτοβουλίες δίνουν μια ανάσα στα θύματα της κρίσης και μια ελπίδα για το μέλλον.

Στην Ελλάδα του 2013 οι κοινωνικές παροχές και τα δικαιώματα έχουν πλέον θυσιαστεί στο βωμό των Μνημονίων. Η ανθρωπιστική κρίση στο χώρο της Υγείας είναι γεγονός. Οι Ελληνες πολίτες, όμηροι ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας όπου η διαφθορά και ο χρηματισμός αποτέλεσαν επί χρόνια τον κανόνα, καλούνται τώρα να πληρώσουν το λογαριασμό της κρατικής ανικανότητας: η τρόικα απαιτεί, ως αντάλλαγμα της διάσωσης, μείωση των κρατικών δαπανών στο χώρο της Υγείας κάτω από το 6% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος όρος στις χώρες του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) είναι 9%. 

Παράλληλα προωθείται μείωση στις φαρμακευτικές και υλικοτεχνικές δαπάνες των νοσοκομείων, μείωση μισθών και ιατρονοσηλευτικού προσωπικού, λουκέτο ή συγχώνευση σε νοσοκομειακά ιδρύματα και εισαγωγή εισιτηρίου στα δημόσια νοσοκομεία. 

 

Με την ανεργία να φτάνει το 27% και το μισό πληθυσμό ανασφάλιστο, η κρίση στη χώρα παίρνει πλέον ανησυχητικές διαστάσεις. Οκτώ στους δέκα Ελληνες έχουν κάνει περικοπές στο καθημερινό τους φαγητό και χιλιάδες πολίτες απευθύνονται στις μη κυβερνητικές οργανώσεις για στήριξη. 

Σύμφωνα με έκθεση της UNICEF και του Πανεπιστημίου Αθηνών, 440.000 παιδιά ζουν σήμερα κάτω από το όριο της φτώχειας, πολλά από τα οποία υποσιτίζονται ή αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας που σχετίζονται με τις συνθήκες διαβίωσης (έλλειψη θέρμανσης, υγρασία). 

Καθώς λοιπόν η πολιτεία αδυνατεί ή αρνείται να προσφέρει στους πολίτες της τα στοιχειώδη, το κοινωνικό κράτος αντικαθίσταται σταδιακά από μη κυβερνητικές οργανώσεις, το άτυπο οικογενειακό πλέγμα και ατομικές πρωτοβουλίες.

 

Λιάνα Μαΐλλη, παιδίατρος, πρόεδρος Γιατρών του Κόσμου Ελλάδας 

Οι Γιατροί του Κόσμου λειτουργούν 5 πολυϊατρεία σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Χανιά. Στην Αθήνα από το 2010 λειτουργεί το Πολυϊατρείο Περάματος προσφέροντας δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όσους δεν έχουν πρόσβαση στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. 

«Τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα στην Ελλάδα. Οι αλλαγές ήταν δραματικές όχι μόνο για τους ήδη ευάλωτους αλλά και για το μέσο Ελληνα, που δεν ήταν επιβαρημένος και που πλέον δεν έχει τη δυνατότητα να καλύψει τις βασικές του ανάγκες. Ανθρωποι που είχαν ένα καλό εισόδημα και ανώτερες σπουδές σήμερα είναι άνεργοι και ανασφάλιστοι ή εργάζονται σε μαύρη εργασία και θεωρούν τον εαυτό τους τυχερό. 

»Τα ποσοστά των ανασφάλιστων είναι πολύ μεγάλα -σε ορισμένες περιοχές όπως το Πέραμα φτάνουν και το 70%-, κάτι που σημαίνει ότι στον τομέα της Υγείας υπάρχει ανθρωπιστική κρίση εδώ και καιρό. Ο γονιός δεν μπορεί πλέον να διαθέσει το ποσό που χρειάζεται για να εμβολιάσει και να περιθάλψει το νεογέννητο παιδί του. Μια ανασφάλιστη έγκυος γυναίκα δεν μπορεί να γεννήσει σε δημόσιο νοσοκομείο γιατί θα πρέπει να πληρώσει 700 με 750 ευρώ.

 Δημιουργούνται ολοένα και μεγαλύτερες ομάδες παιδιών που σύντομα θα είναι επίνοσες σε νοσήματα όπως η διφθερίτιδα, ο κοκκύτης, ο τέτανος, η ιλαρά. Ηδη από πέρσι έχουμε αρχίσει να έχουμε μικροεπιδημίες ιλαράς επειδή όλο και περισσότεροι γονείς αδυνατούν να ολοκληρώσουν το εμβολιαστικό σχήμα των παιδιών τους. 

»Πολλοί γονείς έρχονται και μας ζητάνε βρεφικά γάλατα, κάνουμε ό,τι μπορούμε αλλά αδυνατούμε να καλύψουμε όλη τη ζήτηση. Ετσι, έχουμε ακόμα και ακραίες περιπτώσεις όπου σε βρέφη ενός μήνα να δίνουν οι γονείς φρέσκο γάλα και μετά το μωρό να παθαίνει αφυδάτωση και διάρροιες. Στα δύο μεγάλα ψυχιατρικά νοσοκομεία της χώρας, στο Δαφνί και στο Δρομοκαΐτειο, η κατάσταση είναι τραγική. Οι άνθρωποι είναι πάνω σε στρώματα χωρίς σεντόνια, οι χρόνιοι ασθενείς είναι εξαθλιωμένοι και συχνά δεν έχουν ούτε φαγητό. 

 

»Τα ψυχιατρικά φάρμακα, τα περισσότερα από τα οποία ήταν δωρεάν, τώρα έχουν συμμετοχή. Μιλάμε για φάρμακα πανάκριβα, τα οποία οι ασθενείς πρέπει να προμηθεύονται κάθε μήνα. Βλέπουμε έτσι αύξηση στα ψυχικά νοσήματα και ειδικά στην επαρχία άνθρωποι με χρόνια νοσήματα δεν παίρνουν φάρμακα και βρίσκονται στους δρόμους. 

»Πάνω από όλα όμως αυτή η κρίση επηρεάζει τα παιδιά. Η παιδική κακοποίηση έχει αυξηθεί δραματικά στην Ελλάδα, όπως και η παιδική κατάθλιψη. Η ζωή των παιδιών αλλάζει, οι γονείς πλέον δεν μπορούν να προσφέρουν ούτε τα απαραίτητα και το παιδί αυτή την αλλαγή δεν μπορεί να την επεξεργαστεί. Ετσι πέφτει σε κατάθλιψη, η οποία εκφράζεται είτε με φοβίες των παιδιών είτε με επιθετικότητα -η βία στα σχολεία έχει αυξηθεί πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια- είτε με παλινδρόμηση σε συμπεριφορές που δεν ταιριάζουν στην ηλικία του παιδιού. 

»Το μόνο θετικό σε όλη αυτή τη ραγδαία αλλαγή και το μόνο που σε κάνει να παίρνεις ανάσα είναι ότι οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να αυτοοργανώνονται και να αντιδρούν μέσω της αλληλεγγύης και της στήριξης. Το είχαμε χάσει αυτό στην Ελλάδα, η κρίση το ξανάφερε». 

Ντίνα Βαρδαραμάτου, συντονίστρια-κοινωνική λειτουργός, υπεύθυνη προγραμμάτων Αθήνας της ΜΚΟ PRAKSIS 

Στα πολυϊατρεία της PRAKSIS σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη παρέχονται δωρεάν ιατροφαρμακευτικές και κοινωνικές υπηρεσίες σε όποια πληθυσμιακή ομάδα αντιμετωπίζει κίνδυνο. Μεταξύ 2011 και 2012, 13.705 ασθενείς επωφελήθηκαν από τις υπηρεσίες των πολυϊατρείων. 

«Εμείς παρέχουμε υπηρεσίες δωρεάν σε όλους όσοι έχουν ανάγκη. Αυτό που έχουμε παρατηρήσει τα τελευταία δύο χρόνια είναι η δραματική αύξηση των Ελλήνων στα φαρμακεία της PRAKSIS που ζητάνε φάρμακα καθώς δεν μπορούν πλέον να τα προμηθευτούν διαφορετικά. Μεγάλη ζήτηση υπάρχει επίσης σε βρεφικά γάλατα, τα οποία όμως δεν μπορούμε να παρέχουμε σε σταθερή βάση και τελειώνουν πάρα πολύ γρήγορα. Το αποτέλεσμα είναι νεογέννητα μωρά να αλλάζουν κάθε εβδομάδα γάλατα με ό,τι κινδύνους συνεπάγεται αυτό για την υγεία τους. 

»Οι περισσότεροι Ελλήνες που έρχονται σε μας για φάρμακα είναι άνεργοι, ανασφάλιστοι ή άνθρωποι που εργάζονται αλλά δεν έχουν ασφάλεια, κάτι που αποδεικνύει ότι η κρίση έχει χτυπήσει πρώτα το σύστημα Υγείας. Ο κόσμος έχει ένα αίσθημα απελπισίας, αισθάνεται άβολα, θα έλεγα όμως ότι είναι και πιο θυμωμένος, πιο εκνευρισμένος. 

»Η κατάσταση είναι τραγική. Μοιάζει σαν να έψαχνε η πολιτεία μια δικαιολογία να καταλύσει τα πάντα, συχνά χωρίς καν να τηρούνται τα προσχήματα. Δεν ξέρω τι να πω. Πριν είχαμε ωφελούμενους που ανήκαν σε μια κατηγορία, ήταν, για παράδειγμα, άνεργοι ή μετανάστες ή κάτι άλλο, όμως πλέον όλο και περισσότεροι ανήκουν σε περισσότερες από μία κατηγορίες κοινωνικού ή/και οικονομικού αποκλεισμού. 

Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος αλλά έχω αρχίσει να αισθάνομαι ότι όσο πιο πολύ παλεύουμε, τόσο πιο μακρινή είναι η λύση, κάτι που βέβαια μας πεισμώνει και εντείνει τις δράσεις μας». 

 

Ελενα Παππά, κοινωνική επιστήμων, συντονίστρια της Κοινωνικής Κατοικίας του προγράμματος ΣΥΝ στο ΠΛΗΝ. 

Η ΜΚΟ PRAKSIS ξεκίνησε το 2012 στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη το πιλοτικό πρόγραμμα ΣΥΝ στο ΠΛΗΝ με τη χρηματοδότηση του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος». Το πρόγραμμα βασίζεται σε δύο άξονες: Παρέμβαση με τη λειτουργία Κέντρων Ημερήσιας Υποδοχής Αστέγων στην Αττική και Πρόληψη με τη λειτουργία προγράμματος στήριξης ελληνικών οικογενειών (Κοινωνική Κατοικία), που κινδυνεύουν άμεσα να μείνουν άστεγες. Στο πλαίσιο του προγράμματος, η PRAKSIS καλύπτει για 3 έως 6 μήνες έξοδα διαβίωσης ενώ παράλληλα προσφέρει εργασιακή συμβουλευτική. 

«Με την κάλυψη των εξόδων διαβίωσης (ενοίκιο, λογαριασμοί ΔΕΚΟ, θέρμανση, σούπερ μάρκετ) καταφέραμε να διατηρήσουν τη στέγη τους, 1.016 οικογένειες Ελλήνων με ανήλικα παιδιά από τον Μάρτιο του 2012 μέχρι και τον Ιούνιο του 2013. Το πραγματικό μας ενδιαφέρον όμως είναι να καταφέρουμε να ενδυναμώσουμε το νοικοκυριό με τέτοιο τρόπο ώστε να επανενταχθεί στην αγορά εργασίας και να αποκατασταθεί πλήρως. Για το λόγο αυτό οι οικογένειες του προγράμματος λαμβάνουν ειδικές υπηρεσίες εργασιακής συμβουλευτικής. 

Στην PRAKSIS πιστεύουμε στην εξατομικευμένη προσέγγιση των κοινωνικών αιτημάτων, για το λόγο αυτό η κάθε οικογένεια αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση με ξεχωριστές ανάγκες, οι οποίες χάρη στην αξιοσημείωτη ευαισθητοποίηση των συμπολιτών, την οποία πάντα έχουμε ανάγκη, καταφέρνουμε να εμπλουτίζουμε το φάσμα των υπηρεσιών μας και να απαντάμε σταθερά στα αιτήματα της ελληνικής κοινωνίας». 

Παναγιώτης Ρουμπής, εκπαιδευτικός, αιρετός ΠΥΣΠΕ (Περιφερειακό Υπηρεσιακό Συμβούλιο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης) Α' Αθηνών και πρόεδρος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Μακρυγιάννης (περιοχές Δάφνης-Υμηττού, Νέος Κόσμος, Αγιος Αρτέμιος) 

«Κάθε χρόνος είναι και χειρότερος, αυτή η κρίση μαστίζει πολλές γενιές, και η φτώχεια πλήττει όλα σχεδόν τα παιδιά. Προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να στηρίξουμε όσους έχουν ανάγκη στα σχολεία μας. Στον Νέο Κόσμο και στον Αγιο Αρτέμιο σε συνεργασία με το Βρεφοκομείο Αθηνών -που ετοιμάζει τις μερίδες- προσφέρεται συσσίτιο στα παιδιά αλλά πάντα με σεβασμό και διακριτικότητα. 

»Ζεσταίνεται το φαγητό για 20 παιδιά ή, σε συνεννόηση με φούρνους της περιοχής, δίνεται κολατσιό σε όσα παιδιά ξέρουμε ότι το έχουν ανάγκη. Το δίνει ο δάσκαλος διακριτικά ώστε το παιδί να μην αισθανθεί άσχημα. Σε κάποιες περιοχές του κέντρου της Αθήνας η κατάσταση είναι τόσο δύσκολη ώστε έχει πάρει πρωτοβουλία η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας μαζί με την Παγκύπρια Ομοσπονδία Ελλήνων Δασκάλων και τους Συλλόγους Εκπαιδευτικών για να καλύψουν τη σίτιση όσο το δυνατόν περισσότερων παιδιών στα σχολεία όπου υπηρετούν. Εχουμε επέμβει ως σύλλογος σε σχολείο στον Νέο Κόσμο και επανασυνδέσαμε το ρεύμα σε οικογένειες μαθητών μας που δεν μπορούσαν να το πληρώσουν. 

»Δυστυχώς, αυτή η κρίση διαλύει οικογένειες, βλέπουμε όλο και πιο συχνά φαινόμενα βίας στα σχολεία ενώ παιδιά που μέχρι πρόσφατα ήταν καλοί μαθητές παρουσιάζουν ξαφνικά πτώση στις σχολικές επιδόσεις λόγω των οικονομικών και κατ' επέκταση των κοινωνικών και οικογενειακών τους προβλημάτων. 

Η εκπαίδευση στην Ελλάδα έχει υποβαθμιστεί και στηρίζεται στον πατριωτισμό των εκπαιδευτικών, που αυτή τη στιγμή επικρέμαται η δαμόκλειος σπάθη της απόλυσης πάνω από το κεφάλι τους. Θα ήθελα να συμμεριστώ την αισιοδοξία των κυβερνώντων για το μέλλον, αλλά με αυτά που βλέπω γύρω μου, δυστυχώς, δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξος».

«Τα παιδιά εδώ με σώσανε»

Αντωνία Κ., 43 ετών, μητέρα δύο παιδιών 19 και 7 χρόνων και εθελόντρια στο Κέντρο Ανθρώπινης Στήριξης του Σωματείου Αρτος και Δράση στο Πέραμα.

«Είχαμε ένα πάρα πολύ καλό εισόδημα αλλά η εταιρεία που δούλευε ο άντρας μου απόλυσε 162 άτομα και ανάμεσά τους και το σύζυγό μου. Δούλευε 19 χρόνια εκεί, αλλά αποζημίωση δεν του έδωσαν γιατί ήταν με δελτίο παροχής υπηρεσιών. Αρχικά μας βοηθούσαν οι γονείς μου και η αδελφή μου. Ο μεγάλος μου γιος είναι φαντάρος. Σπούδαζε στο ΤΕΙ μηχανολογίας στην Κοζάνη, ήθελε 500 ευρώ το μήνα για να ζήσει εκεί, και αρχικά τα κάλυπταν οι γονείς μου από τη σύνταξή τους. Με τις περικοπές όμως στις συντάξεις δεν μπορούσε να συνεχίσει και έτσι τον Αύγουστο έκοψε την αναβολή και πήγε φαντάρος. Εχω και ένα μικρό παιδί που τώρα θα πάει Α' δημοτικού. Βρήκα το σωματείο μέσω μιας φίλης που γνώρισα στην Παιδική Χαρά. Με βοήθησαν πάρα πολύ και γι' αυτό ξεκίνησα και εγώ να έρχομαι εδώ ως εθελόντρια. Και εμείς οι εθελοντές όλοι ανάγκες έχουμε και γι' αυτό καταλαβαίνουμε τον πόνο του άλλου. 

 

»Ο άντρας μου σήμερα, στα 48 του και μετά από 1,5 χρόνο άνεργος, βρήκε δουλειά ως διανομέας σε ένα ψητοπωλείο. Παίρνει 3 ευρώ την ώρα και δουλεύει 5 ώρες την ημέρα. Αν βάλεις ρεύμα, όσα χρωστάμε στην Εφορία, τους λογαριασμούς, ούτε που καταλαβαίνω για πότε τελειώνουν τα λεφτά. Δεν μας φτάνουν να περάσουμε. Οταν γυρίσει ο γιος μου από φαντάρος, θα είναι άνεργος. Δεν ξέρω τι θα κάνουμε». 

Κώστας Π., 79 χρόνων, συνταξιούχος και με αναπηρία 67%. Ζει με τον 36χρονο γιο του, ο οποίος είναι άνεργος τα τελευταία τρία χρόνια.

«Μας έχουν πεθάνει. Χρωστάω 2.000 ευρώ στη ΔΕΗ και 700 για το νερό. Χθες το πρωί ήρθαν και μου έκοψαν το νερό. Τι να κάνω; Να φάω ή να πληρώσω το λογαριασμό; 

»Προχθές βγήκα από το νοσοκομείο. Περιμένω τώρα να μου κόψουν και το ρεύμα. Η ζωή για μας έχει τελειώσει. Με αυτά τα χάλια δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα και δεν έχουμε βοήθεια από κανέναν. Ντρεπόμαστε να πάμε να ζητήσουμε φαγητό. Παίρνω 335 ευρώ σύνταξη και έχω αναπηρία 67% αλλά τώρα μου κόψανε το επίδομα επειδή μου έλειπε ένα χαρτί από το νευρολόγο μου. Ευτυχώς, έρχονται τα παιδιά από τη Γραμμή Ζωής και μου φέρνουν τρόφιμα κάθε 15 μέρες και τώρα με βοηθάνε πάλι να φτιάξω τα χαρτιά για να πάρω το επίδομά μου. Είναι μαρτύριο αυτό που περνάμε και θα γίνει και χειρότερο. Ελπίζω τώρα μήπως βρει ο γιος μου δουλειά, 3 χρόνια ψάχνει, κάνει μεροκάματα από δω και από κει αλλά δεν τον πληρώνουν. Ο άλλος μου ο γιος δούλευε στο Δήμο Κορυδαλλού, τελείωσε η σύμβασή του και είναι άνεργος 2 χρόνια. Είναι πράγματα, σου λέω, να μην τα συζητάμε γιατί και που τα λέμε ποιος θα τα ακούσει; Τι να πω τώρα εγώ, τι να περιμένω;». 

Ευαγγελία Α. 55 χρόνων, μητέρα ενός 17χρονου αγοριού. 

«Εμείς εργαζόμασταν και οι δύο. Ο άντρας μου αλουμινάς και εγώ ήμουν καθαρίστρια. Τώρα στα 55 μου είμαι άνεργη. Εχω ένα γιο που θα πάει Γ' Λυκείου και δεν έχει ούτε ένα ευρώ στην τσέπη, ούτε καν τα εισιτήρια να πάρει το λεωφορείο και να πάει να κάνει ένα μπάνιο στη θάλασσα. Είναι κατάσταση αυτή; Τι θα γίνει αυτό το παιδί; Πορευόμαστε από τη γειτονιά, πάμε στους Γιατρούς του Κόσμου και στην Πρόνοια, ζητιάνους μας κατάντησαν. Υπάρχουν όνειρα, φιλοδοξίες; Κάθε μέρα τελειώνει και αρχίζει ίδια την άλλη μέρα, δεν υπάρχει κάτι να περιμένεις, καμία προοπτική». 

Σίσσυ Κ., 40 χρόνων, διαζευγμένη με ένα παιδί 12 ετών. 

«Εργαζόμουν 14 χρόνια σε ένα συμβολαιογραφείο αλλά έγιναν περικοπές προσωπικού και το 2011 απολύθηκα. Πήρα αποζημίωση από τον εργοδότη μου και για ένα χρόνο έπαιρνα το επίδομα ανεργίας, αρχικά 505 και έπειτα 316 ευρώ το μήνα. Στην αρχή, στο οικονομικό σκέλος, δεν ένιωσα έντονα την αλλαγή γιατί είχα τα χρήματα της αποζημίωσης. Το ασχημότερο κομμάτι ήταν το ψυχολογικό - ήταν πολύ δύσκολο να συνηθίσω στην ιδέα ότι ήμουν άνεργη. 

»Δεν το έβαλα κάτω και ξεκίνησα να παρακολουθώ μαθήματα σε κάποιο δημόσιο ΙΕΚ ώστε να βελτιώσω τα προσόντα μου και να μπορέσω να βρω δουλειά. Στέλνω παντού βιογραφικά εδώ και δύο χρόνια σχεδόν αλλά δεν έχω βρει κάτι. Ούτε καν να με καλέσουν για συνέντευξη. Παίζει ρόλο που είμαι και 40 χρόνων και όλοι ζητάνε υπαλλήλους 25 και 30. Τώρα, μετά από τόσο καιρό, προσπαθώ να μην το σκέφτομαι γιατί είναι πολλά τα θέματα που έχω να αντιμετωπίσω και η στεναχώρια δεν βοηθάει. Με στηρίζουν οι γονείς μου με τη σύνταξή τους, και εμένα και τον αδελφό μου, που είναι 33 ετών και δεν έχει δουλειά. 

»Εχω μειώσει στο ελάχιστο τα προσωπικά μου έξοδα, ώστε τουλάχιστον το παιδί μου να μην καταλάβει τη διαφορά. Εχω ενταχθεί στο πρόγραμμα της PRAKSIS, χάρη στο οποίο έχω πάρει μια ανάσα. Μου πληρώνουν το ενοίκιο και τους λογαριασμούς των ΔΕΚΟ. Ελπίζω μέχρι να τελειώσει το πρόγραμμα να έχω βρει δουλειά, δεν το βάζω κάτω και το παλεύω. 

»Μας λένε όλοι να αντιδράσουμε, συμφωνώ, αλλά τι να κάνουμε; Τι άλλο μπορεί πια να κάνει ο κόσμος;».

Σοφία Τζ. 80 ετών, συνταξιούχος, καρδιοπαθής. Ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή για καρδιολογικά και ψυχολογικά προβλήματα. 

«Τα παιδιά εδώ (σσ. οι εθελοντές των Γιατρών του Κόσμου) με σώσανε. Τριάντα χρόνια δούλευα και παίρνω σύνταξη 600 ευρώ. Εχω κάνει εγχείρηση καρδιάς και χρειάζομαι οξυγόνο και φάρμακα. Εχω και ψυχολογικά προβλήματα από τότε που έχασα το γιο μου, 40 χρόνων, και λίγα χρόνια μετά τον εγγονό μου στα 22 του από ανακοπή καρδιάς. Για να πάρω τα φάρμακα μου έρχομαι εδώ στους Γιατρούς του Κόσμου, αυτοί με κρατάνε στη ζωή. Τριάντα χρόνια δουλειά για να μην έχω να πάρω φάρμακα σήμερα. Πάω στο ΙΚΑ και περιμένω, δεν μου δίνουν ραντεβού, δεν μου γράφουν φάρμακα. Δεν φτάνουν τα λεφτά να τα πάρω. Και πάλι λέω καλά είμαι εγώ, άλλοι είναι πολύ άσχημα. Τι να σου πω, παιδί μου; Η Ελλάδα έχει τελειώσει, μόνο ο Θεός να φυλάει τα παιδιά του κόσμου, τίποτ' άλλο...». 

Γιάννης Π. 45 ετών, πατέρας 2 ανήλικων αγοριών. Εργαζόταν ως οδηγός σε ιδιωτική εταιρεία και έμεινε άνεργος όταν η εταιρεία έκλεισε. 

«Είμαι άνεργος δύο χρόνια τώρα. Αν βρω κάνα μεροκάματο, το κάνω, αλλά όταν δεν έχω τίποτα, έρχομαι στις διανομές τροφίμων. Εκεί καταντήσαμε, να ζητιανεύουμε στα συσσίτια. Παίρνουμε γάλατα από εδώ, αλλά και αυτά λήγουν σε 2 μέρες, γιατί δίνουν ό,τι τους προσφέρουν τα σούπερ μάρκετ και είναι όλα 1-2 μέρες πριν λήξουν. 

»Ρύζι, μακαρόνια, πατάτες, αυτά τρώμε κάθε μέρα. Δούλευα και ζούσαμε καλά, και ξαφνικά μέσα σε δύο χρόνια η ζωή μου έχει πιάσει πάτο. Εχω και δύο παιδιά, δεν ξέρω τι θα γίνουν αν πάθω κάτι. Γι' αυτά κάνω κουράγιο και παλέυω όσο μπορώ». 

Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Αναρτήθηκε από: ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΛΩΝΑΚΗ