Δάσκαλοι ακρίτες, φάροι των βουνών

Ποιος θα φαντάζονταν ότι υπάρχουν σήμερα δάσκαλοι που επιλέγουν καθημερινά να διανύουν δεκάδες χιλιόμετρα, σε δύσκολους δρόμους, με πολλά απρόοπτα, για να βρεθούν κοντά στους πέντε μαθητές ενός ορεινού σχολείου; Ποιος θα πίστευε ότι υπάρχουν εθελοντές δάσκαλοι που αφήνουν τις ανέσεις των κεντρικών σχολείων για να ανοίξουν μονοθέσια σχολεία που δεν έχουν εκπαιδευτικούς; Και όμως υπάρχουν και είναι συμπατριώτες μας!  

Η δημοσιογραφική μας έρευνα για τις συνθήκες έναρξης της νέας σχολικής χρονιάς μάς αποκάλυψε κάποιες από τις περιπτώσεις αυτών των εκπαιδευτικών. Η πόρτα των σχολείων στα ορεινά χωριά των Καλαβρύτων Πόρτες, Πάος και Πετσάκους άνοιξε επειδή βρέθηκαν εθελοντές δάσκαλοι, ανταποκρινόμενοι στα κάλεσμα του διευθυντή της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, Τριαντάφυλλου Κιντή. Εθελοντές που καθημερινά διανύουν αποστάσεις δύο και πλέον ωρών για να είναι εγκαίρως στο σχολείο και να υποδεχτούν τους μαθητές τους. Εθελοντές που χρηματοδοτούν επί της ουσίας οι ίδιοι την εργασία τους, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις ούτε ο μισθός τους δεν αρκεί για τα έξοδα που κάνουν.

Κι αυτό είναι κάτι που αναγνωρίζουν οι τοπικές κοινωνίες, καθώς στον δάσκαλό τους οφείλουν το ζωντάνεμα του τόπου τους. Απομένει να το αναγνωρίσει και η ελληνική Πολιτεία, φροντίζοντας την επιβράβευσή τους.

ΗΡΩ ΣΚΟΥΡΓΙΑ: «Με γεμίζει η προσφορά»

Η οργανική θέση της Ηρώς Σκουργιά είναι στη Δάφνη Καλαβρύτων, αλλά εθελοντικά κρατάει ανοιχτό το διθέσιο σχολείο στο Πάος όπου φοιτούν 19 μαθητές (Β΄, Γ΄, Δ΄, Ε΄, ΣΤ΄).

«Για μένα προέχουν οι μαθητές. Οσο δυσπρόσιτο και να είναι το σχολείο έπρεπε να ανοίξει. Ιδιαίτερα εάν είναι σε θέση κανείς να καταλάβει τι σημαίνει το σχολείο για μία ορεινή περιοχή θα έκανε τα πάντα για να ανοίξει την πόρτα του. Οι κάτοικοι μ' έχουν δεχτεί με πολλή αγάπη και, καθημερινά, μου εκφράζουν τις ευχαριστίες τους» μας είπε η κ. Σκουριά προσθέτοντας:

«Πιστεύω ότι τα παιδιά, όπου κι αν ζουν, πρέπει να έχουν τις ίδιες εκπαιδευτικές ευκαιρίες με τα παιδιά των πόλεων. Νιώθω ότι προσφέρω κάτι παραπάνω σε αυτά τα παιδιά κι αυτό με γεμίζει και με κάνει χαρούμενη. Ξέρετε, το σχολείο είναι η μοναδική τους διέξοδος όχι μόνον στο διδακτικό κομμάτι, αλλά σε όλα. Σε αυτό θα μάθουν κανόνες, συμπεριφορές, τον κόσμο γενικότερα. Στα σχολεία αυτά δεν υπάρχουν ειδικότητες (γυμναστής, μουσικός, καλλιτεχνικών κ.ά.) και ο δάσκαλος καλείται να διδάξει στα παιδιά τα πάντα. Από το παιχνίδι, τη ζωγραφική, τη μουσική».

ΒΑΣΙΛΗΣ ΦΑΚΑΣ: Διανύει 64 χλμ την ημέρα

Διανύει καθημερινά 64 χιλιόμετρα για να μην μείνει κλειστό το σχολείο στους Πετσάκους όπου φοιτούν 6 μαθητές (Β΄, Γ΄, Ε΄ και ΣΤ΄).

Η οργανική του θέση είναι στο διθέσιο σχολείο στο Σελινούντα όπου φοιτούν 20 τσιγγανόπαιδια. Ο Βασίλης Φάκας κατάγεται από τη Λάρισα. Πριν από 15 χρόνια διορίστηκε στην Αχαΐα κι έκτοτε έχει παραμείνει εδώ.

«Αν αγαπάς αυτό που κάνεις, ξεπερνάς όλα τα εμπόδια και φτάνεις στο σημείο όχι να το κάνεις τυπικά, αλλά με πολλή όρεξη και δημιουργικότητα. Δεν σε φοβίζει ούτε ο δύσκολος δρόμος που πρέπει να διανύεις καθημερινά, ούτε το να βρίσκεσαι μπροστά σε βράχους όπως συνέβη προχθές με τις κατολισθήσεις. Οι μαθητές σου σε περιμένουν και πρέπει να είσαι εκεί» μας λέει ο κ. Φάκας.

«Είναι αξιαγάπητοι όλοι οι κάτοικοι. Σέβονται και εκτιμούν τον δάσκαλο όπως τα παλαιότερα χρόνια. Αναγνωρίζουν το έργο του. Κι αυτό, αν θέλετε, μας δημιουργεί περισσότερες ευθύνες. Είναι πολύ δύσκολες οι καταστάσεις και το σχολείο είναι αυτό που κρατάει ζωντανές αυτές τις περιοχές. Γι' αυτό λέω ότι τα σχολεία αυτά δεν πρέπει να κλείσουν. Κι αυτό το διεκδικούν και οι ντόπιοι».

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΚΑΒΑΣ: «Εδώ, γίνεσαι καλύτερος»

Ο Κωνσταντίνος Κακαβάς διδάσκει στο μονοθέσιο σχολείο Πορτών Αχαΐας. Εχει 5 μαθητές που φοιτούν σε όλες τις τάξεις πλην της Β΄ τάξεως. Η οργανική του θέση είναι στην Ηλεία αλλά έχει επιλέξει να διδάσκει σε απομακρυσμένα σχολεία.

«Οταν ξεκίνησα να εργάζομαι ευχόμουν να μην μου τύχει να πάω σε απομακρυσμένο σχολείο και να είμαι μόνος μου. Κάτι που δεν μπόρεσα να αποφύγω. Αλλά αυτό ήταν μοιραίο για τις μελλοντικές μου επιλογές καθώς επιλέγω ορεινές περιοχές για να διδάξω» μας είπε ο ίδιος εξηγώντας:

«Εχω υπηρετήσει σε ορεινά και δυσπρόσιτα σχολεία. Σε περιοχές όπου το σχολείο είναι η μοναδική διέξοδος όχι μόνον για τους μαθητές αλλά για όλους τους κατοίκους. Οι κάτοικοι εκτιμούν πάρα πολύ το σχολείο και το δάσκαλο τον οποίο τιμούν ιδιαίτερα. Εχω εισπράξει πολλή αγάπη. 

Περιμένουν πώς και πώς τις εθνικές γιορτές για να συνοδεύσουν τους μαθητές και τον δάσκαλο στην εκκλησία ή την καλοκαιρινή γιορτή που μετατρέπεται σε γιορτή όλου του χωριού».

Οπως ο ίδιος παρατηρεί, το σχολείο δίνει ζωή σε αυτές τις περιοχές γι' αυτό και οι κάτοικοι το υπερασπίζονται με κάθε τρόπο.

«Υπηρετώντας σ' ένα τέτοιο σχολείο δεν κερδίζουν μόνον οι κάτοικοι αλλά και ο ίδιος ο δάσκαλος γίνεται πολύ καλύτερος, εκτιμά πράγματα που πριν τα θεωρούσε δεδομένα. Ξέρετε τι είναι να έχεις αυτά τα μικρά παιδιά απέναντί σου που δεν μπορούν να φανταστούν τι υπάρχει πέρα από τη μικρή τους κοινωνία; Τους δίνεται η ευκαιρία να μάθουν ότι ο κόσμος έχει μεγαλύτερες προεκτάσεις από το δικό τους σχολείο. Για παράδειγμα, τους λέω ότι θα συνεργαστούμε με άλλα σχολεία στο πλαίσιο προγραμμάτων και με ρωτούν «με το διπλανό;». Δεν μπορούν να φανταστούν ότι μπορούμε να συνεργαστούμε με οποιοδήποτε σχολείο στην Ελλάδα και στο εξωτερικό».

(Το παρόν ρεπορτάζ φιλοξενήθηκε στην εφημερίδα "ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ" 28 Σεπτεμβρίου 2015)

Της Μαρίνας Ριζογιάννη

Πηγή:http://www.pelop.gr

Αναρτήθηκε από: ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΛΩΝΑΚΗ