Δάσκαλοι πρόσφυγες χωρίς πατρίδα...

Η Γιελντίζ και ο Μουσταφά «ήταν», το τονίζουν «ήταν», δάσκαλοι στην πόλη Ντερζόρ στην ανατολική Συρία. Οι χαρές μιας απλής ζωής στην Ανατολή ήταν η καθημερινότητα τους, έρωτας μοναδικός για τα μαύρα αμυγδαλωτά μάτια της Γιελντίζ σφράγιζε το Μουσταφά και δόσιμο παντοτινό για εκείνο το πρόωρα ασπρισμένο κεφάλι του Μουσταφά της, ήταν το αντίδωρο της Γιελντίζ. Παραμυθένιες πραγματικά χίλιες και μια νύχτες εκεί στα σύνορα της Συρίας με το Ιράκ…

Κι ο καλός Αλλάχ από εκεί πάνω χαμογελούσε και τους χάριζε χαρές και παιδιά. Παιδιά στο σχολείο, παιδιά στο σπίτι.

Πρώτα ο Μουσάμπ 12 χρονών σήμερα, μετά η Μαρενά εννιά χρονών, η Ρουά οκτώ… Τι ευτυχία ήταν αυτή; Να σταμάτησε όμως να τους χαμογελά ο Αλλάχ, έστρεψε αλλού το βλέμμα του; Ποιος ξέρει;

Ήρθε ο πόλεμος. Το σχολειό βομβαρδίστηκε… Τα σπίτια ερήμωσαν… Σφίχτηκε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου…. Οι εκρήξεις των βομβών σκέπαζαν τα βογγητά της Γιελντίζ σαν γεννούσε το Μουάντ. Ενάμιση κοντά χρονών σήμερα αυτός.

Ένα χρόνο τώρα περίκλειστη από τις δυνάμεις των ισλαμιστών η πόλη τους… «Άνθρωποι του Θεού δεν είναι ετούτοι» λέει ο Μουσταφά. Άνθρωποι του Θεού δεν κάνουν τους πολέμους Μουσταφά… Ένα κοντά χρόνο είχαν να φάνε κανονικά στο σπίτι. Ό,τι έβρισκαν έτρωγαν…

Το πήραν απόφαση. Σηκώσαν τα παιδιά στην αγκαλιά τους, πήραν τις αναμνήσεις τους στην καρδιά τους και βάλαν το μυαλό τους μπροστά… «Πάμε να φύγουμε από εδώ», είπαν. «Η Συρία δεν υπάρχει πια», λέει ο Μουσταφά. Κι ένα δάκρυ κυλά στα μαύρα αμυγδαλωτά μάτια της Γιελντίζ. Που σφίγγει στην αγκαλιά της το Σιχάμ. Ετούτος πάλι είναι μόλις πέντε ημερών. Γεννήθηκε την περασμένη Παρασκευή. Εκεί στην ακτή της Μικρασίας. Οι δουλέμποροι μια και δουλειά περισσεύει, είδαν με καλό μάτι ετούτα τα γεννητούρια. Άλλα 1.200 δολάρια. Κάθε ζωή που περνά καρσί, τιμολογείται 1.200 δολάρια.

Ας είναι και μια ζωή πέντε ημερών…

Στη γραμμή στον καταυλισμό του Καρά Τεπέ στη Μυτιλήνη -άγνωστο πόσο κρατά ετούτη η γραμμή- ο Μουσταφά και η Γιελντίζ με τα πέντε τους παιδιά… Περιμένουν να καταγραφούν. Να πάρουν τα χαρτιά που έχουν να παίρνουν και να φύγουν για τη Γερμανία…

Εκεί θέλουν να πάνε.

«Θέλουμε να ξαναγίνουμε δάσκαλοι» λένε…

Μακάρι ο Αλλάχ να τους χαμογελάσει ξανά! 

Από το ΑΠΕ, του Στρ. Μπαλάσκα

Αναρτήθηκε από: ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΛΩΝΑΚΗ