Δάσκαλοι με ψυχή στην Ίμβρο

Οι ανακαινισμένες εγκαταστάσεις του σχολείου στο χωριό Αγρίδια της Ίμβρου υποδέχθηκαν και πάλι τα πρώτα οκτώ Ελληνόπουλα, που, χάρη στις άοκνες προσπάθειες του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, αλλά και της ιμβριακής διασποράς, μπορούν και πάλι να διδαχτούν τη μητρική τους γλώσσα. Τρείς εκπαιδευτικοί μας στέλνουν τα νέα τους από την Ίμβρο στην οποία αποφάσισαν να υπηρετήσουν.

Ιωακείμ Καμπουρόπουλος, διευθυντής Ελληνικού Γυμνασίου – Λυκείου Ίμβρου

«Για μένα η πρόκληση ήταν διπλή… Κλήθηκα να εργαστώ για την επανίδρυση της ελληνικής εκπαίδευσης στο νησί της Ίμβρου και δεν μπόρεσα να αρθρώσω το όχι, από τη μια γιατί ήμουν εκπαιδευτικός, αλλά προπάντων γιατί ήμουν Ίμβριος, που από τα παιδικά μου χρόνια είχα τραυματικές μνήμες από το κλείσιμο των ελληνικών σχολείων και την απαγόρευση της διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας… Είχα αναγκαστεί από οκτώ χρονών παιδί να ζήσω μακριά από την οικογένεια μου και να επιβιώσω μακριά από την ασφάλεια της οικογενειακής εστίας .Μετά από μισό αιώνα του να ξαναπερνώ το κατώφλι του σχολείου αυτού υπό άλλες συνθήκες και άλλη ιδιότητα για μένα δεν ήταν μόνο η επούλωση των παλαιών τραυμάτων, αλλά κυρίως ο θρίαμβος της αγάπης για τον τόπο μας… Μια αγάπη που έκανε τόσο πολλούς να εργαστούμε όλοι μαζί τόσο σκληρά, παραβλέποντας όσα βάρη αυτή η προσπάθεια πρόσθεσε στην καθημερινότητά μας… Ήταν ακόμα ο θρίαμβος μιας ρεαλιστικής πολιτικής που ακολούθησαν τα σωματεία μας των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης τα τελευταία χρόνια που αντί να προσθέσουν θρήνους στους θρήνους και οδυρμούς στους οδυρμούς πάνω στα ερείπια των περασμένων πολιτικών, προτίμησαν την κοπιώδη και εργώδη προσπάθεια της συνεννόησης τόσο με τη χώρα προέλευσης μας, την Τουρκία, όσο και με τη χώρα φιλοξενίας μας, την Ελλάδα… Κι έτσι η αντίστροφη πορεία άρχισε… Οι πόρτες τυπικά και ουσιαστικά άνοιξαν και μπορούμε να διεκδικησουμε το μερίδιο που μας αναλογεί στην πατρώα γη, να αναπνεύσουμε ξανά αέρα ελευθερίας και να διδάξουμε στα παιδιά μας τη μητρική μας γλώσσα.

Σίγουρα είναι μόνο η αρχή μιας προσπάθειας κατά τη διάρκεια της οποίας έχουμε μακρύ και τραχύ δρόμο να διανύσουμε για να αξιωθούμε ίσως κάποτε να ψελλίσουμε ότι τον αγώνα τον καλό αγωνιστήκαμε, την αγάπη για τον τόπο μας τηρήσαμε και δεν μας απομένει παρά να απολαύσουμε τους ωραίους καρπούς… Όμως οι φωνές των δεκατεσσάρων παιδιών που αντιλαλούν στο προαύλιο του σχολείου μας και οι συμπατριώτες μας που επιστρέφουν και προσπαθούν να ξαναστήσουν τις ζωές τους στη γη που πότισαν οι πατέρες μας με τον τίμιο ιδρώτα τους και αγκαλιάζουν την πρωτινή τους πατρίδα και τους ανοίγει την αγκαλιά της κι εκείνη διάπλατα, θα είναι για μας το μεγαλύτερο εφαλτήριο όχι μόνο για να αποφύγουμε  τους κλυδωνισμούς και τα βράχια, αλλά για να μπορέσουμε να πάμε ακόμα πιο μπροστά και να αποδείξουμε ακόμα εναργέστερα και στους πιο δύσπιστους ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός… Ένας άλλος Κόσμος που επιμένει να αντιστέκεται στις παραδοσιακές πολιτικές και τα καθιερωμένα μοτίβα και αναζητεί τρόπους συνεννόησης και καταλλαγής. Εγώ δεν θα πω το ”κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει” του μεγάλου μας βάρδου, μόνο θα προσκαλέσω όλους να προσπαθήσουν να μας καταλάβουν, να περπατήσουν δίπλα μας για να πάμε μαζί σε Ελλάδα και Τουρκία, έλληνες και τούρκοι όλοι μαζί, όλο και πιο μπροστά, όλο και καλύτερα προς την Αλήθεια η οποία σίγουρα είναι ικανή να μας ελευθερώσει από τις αδικίες, την καχυποψία, την υστεροβουλία και να μας οδηγήσει σε ένα φωτεινότερο μονοπάτι»

Τσιλιμπώκος Θεόδωρος, φυσικός

«’Οταν πληροφορήθηκα ότι η απόσπασή μου θα ήταν στην Ίμβρο για την ανασύσταση του Ελληνικού σχολείου στο νησί  για μένα προσωπικά η πρόκληση αλλά και η πρόσκληση ήταν μεγάλη. Φαινόταν ως η ευκαιρία να ξεδιπλωθεί επιπλέον η διάσταση του λειτουργήματος που έχει το επάγγελμά μας και πέρα από τα στενά πλαίσια του

δασκάλου  στο  σχολείο να έχω έξω απ’ αυτό το ρόλο του μαθητή  μαθαίνοντας από το βίωμα των ντόπιων αλλά και συμμετέχοντας στη ζωή της σημερινής τοπικής κοινωνίας όλου του νησιού. Δύο μήνες περίπου στην Ίμβρο και το νησί δεν σταματά να μας εκπλήσσει με τις κρυμμένες ομορφιές του που φανερώνονται απρόσμενα αλλά και με τους ανθρώπους του με την ιδιαίτερη αγάπη που μας περιβάλλουν,  τόσο που με οδηγούν ακόμη και να θεωρήσω  την απόσπαση αυτή  ως δώρο θεού».

Μάρκος Μαρκετάκης,  μαθηματικός

Όταν πήρα την απόφαση να έρθω στην Ίμβρο να διδάξω στο γυμνάσιο και το λύκειο είχα ανησυχίες, ανασφάλειες, αν θα προσαρμοστώ εύκολα ,αν θα μπορέσω να βοηθήσω τους μαθητές να προσαρμοστούν ,τους γονείς τους να δουν τη θετική πλευρά της επιλογής τους ,τους Ιμβρίους και ιδιαίτερα τους κατοίκους των Αγριδίων να καταλάβουν ότι θέλουμε να είμαστε μέλη της μικρής κοινότητας τους με συμμετοχή στην καθημερινότητα τους. Σκεφτόμουν ότι εγώ πάω στην Τουρκία κρατώντας το μολύβι όχι με το τουφέκι  που κράταγε ο αδερφός του παππού μου ( είχε καταταγεί εθελοντής στα 17 του πήρε 18 μετάλλια ανδρείας στην Μικρα Ασία και στην Αλβανία) ελπίζοντας να συμβάλω στην ουσία στον ίδιο σκοπό -με διαφορετικό τρόπο-να ριζώσει η ελληνική μειονότητα στην Τουρκία. Η αλήθεια είναι ότι σε αυτήν την κίνηση βοήθησε η Ελληνική κρίση ( δεν μπορείς να ζήσεις και να σπουδάσεις φοιτητή με 916 ευρώ)΄Υποθέτω ότι χωρίς οικονομική κρίση οι οικογένειες των μαθητών πιθανώς δεν θα έρχονταν στην Ίμβρο. Φτάνοντας ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας.

Νιώθουμε τα βλέμματα να μας εξετάζουν εξαντλητικά. Τη φιλόξενη διάθεση πολλών. Αρκετοί θέλουν να μας βοηθήσουν να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας που είναι αυξημένες και λόγω άγνοιας της γλώσσας. Μας ξενίζει η πολλή δημοσιότητα τα πολλά φλας τα μεγάλα λόγια στα εγκαίνια και στον αγιασμό παρουσία του οικουμενικού πατριάρχη. Συγκινούμαστε όταν νιώθουμε τα συναισθήματα που δεν μπορούν να κρύψουν ο Πατριάρχης ο διευθυντής και άλλοι απλοί ή επώνυμοι Ίμβριοι κάτοικοι ή επισκέπτες. Αισθανόμαστε την ευθύνη που έχουνε και την επιπλέον που μας φορτώνουν ώστε να δημιουργήσουμε ένα σχολείο που θα κρατήσει τους πρώτους μαθητές μας αλλά θα προσελκύσει και πολλούς περισσότερους ώστε να επιτύχουμε στο έργο μας. Ελπίζουμε με τις σχέσεις που θα δημιουργήσουμε με τους Τούρκους συναδέρφους να δείξουμε και εμείς όπως έχουν καταφέρει οι κάτοικοι στο Γλυκύ οτι Τούρκοι και Ελληνική  Μειονότητα μπορούν να συμβιώσουν αρμονικά. Όταν επισκεφθήκαμε το Σχινούδι νιώσαμε ένα σφίξιμο από το μέγεθος της εγκατάλειψης και της καταστροφής που καμιά φωτογραφία γεν μπορεί να αποτυπώσει. Ένα τεράστιο γιατί μας πλημμύρισε. Εύχομαι να τα καταφέρουμε».

Του Γιώργου Κιούση

Πηγή: http://www.presspublica.gr

Αναρτήθηκε από: ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΛΩΝΑΚΗ