Δάσκαλος στην Ελλάδα του 2016

Ένα πολύ ωραίο και άρτιο άρθρο διάβασα σήμερα στο efsyn.gr που παρουσιάζει ακριβώς το πώς είναι να είσαι σήμερα δάσκαλος στην Ελλάδα, τα προβλήματα επιβίωσης και όχι μόνο που αντιμετωπίζουν οι εκπαιδευτικοί, την υπέρβασή τους, τον τρόπο που τους αντιμετωπίζει το κράτος, την επαγγελματική τους εξουθένωση. Δάσκαλοι ορχήστρες, δάσκαλοι αριθμοί, δάσκαλοι οικονομικοί μετανάστες, δάσκαλοι μόνοι... Κρίμα που φτάσαμε εδώ, ενώ ονειρευόμασταν τ' αστέρια...

Δάσκαλος-ορχήστρα

Η Φωτεινή Ρόιμπα στα 35 της υπηρετεί στο Γυμνάσιο της Μύρινας. Πριν από τη Λήμνο, δούλεψε στην Αστυπάλαια και την Κάλυμνο.

Διδάσκει 23 ώρες την εβδομάδα και επιπλέον, λόγω έλλειψης προσωπικού, ασκεί όπως όλοι και διοικητικά καθήκοντα. Επίσης, καθημερινά οφείλει να προετοιμαστεί για το μάθημα της επόμενης μέρας και να διορθώσει τα γραπτά των μαθητών της.

Για όλα αυτά το ελληνικό κράτος την αμείβει με 840 ευρώ τον μήνα (συμπεριλαμβανομένου του επιδόματος παραμεθορίου). Η Φωτεινή πληρώνει 280 ευρώ για το ενοίκιό της, 100 ευρώ για θέρμανση, 160 για τρόφιμα και άλλα 120 για μετακινήσεις. Για τον εαυτό της κι όλα τα υπόλοιπα έξοδά της παλεύει με 180 ευρώ.

Παρ’ όλα αυτά, θα χρειαστεί να της κάνω τρεις φορές την ερώτηση «γιατί μια νέα γυναίκα να κάνει αυτή τη ζόρικη επιλογή;»

Η Φωτεινή είναι δασκάλα και για εκείνη είναι αυτονόητο ότι ο δάσκαλος «πρέπει να παλεύει για το σχολείο, για τα παιδιά, για τις επόμενες γενιές». Αυτό που στα μάτια μου είναι ζόρικη επιλογή, στα δικά της (κι όλων των συναδέλφων της με τους οποίους μίλησα) είναι αυτονόητη αποστολή.

Δάσκαλος μετανάστης

Ο Βασίλης Λιόντος διδάσκει κοινωνιολογία. Μέχρι πρόσφατα υπηρετούσε σ’ έναν τόπο για τον οποίο οι ντόπιοι αστειευόμενοι λένε πως όταν πέρασε από εκεί ο Χριστός, είπε αμήν κι αντίο.

«Το Αμύνταιο είναι πανέμορφο κι οι κάτοικοι εξαιρετικοί, ήταν εμπειρία ζωής για μένα», λέει ο Βασίλης.

Στα 43 του διορίστηκε στη Φλώρινα, κυριολεκτικά στην άλλη άκρη της Ελλάδας, αφού το σπίτι του είναι στα Χανιά. Με βάση τον νόμο Διαμαντοπούλου έπρεπε να παραμείνει τρία χρόνια στον τόπο διορισμού του.

«Με 800 ευρώ τον μήνα και μια οικογένεια με δύο παιδιά πίσω σου, ίσα ίσα που επιβιώνεις», διηγείται. «Κάθε ταξίδι στο σπίτι κόστιζε 150 ευρώ κι έτσι πολύ σπάνια μπορούσα να επιστρέψω στην οικογένειά μου, η γυναίκα μου και τα
παιδιά ζορίζονταν πολύ. Δεν είναι εύκολο να διαλύεται μια οικογένεια. Κρατηθήκαμε με νύχια και με δόντια».

Ο Βασίλης μού περιγράφει πως οι καθηγητές αναγκάζονται να αλλάζουν 3 και 4 σχολεία την εβδομάδα μέσα στο χιόνι, τον πάγο και την ομίχλη, σε δρόμους δύσβατους και μετρώντας τα ελάχιστα χρήματά τους για τις βενζίνες.

Παρ’ όλα αυτά, μιλάει ήδη με νοσταλγία για τα χρόνια της Φλώρινας:

«Υπάρχει συντροφικότητα, συναδελφικότητα κι αλληλεγγύη από την τοπική κοινωνία. Θεωρούσα πάντα σημαντικό να είναι κανείς δάσκαλος με την πλατιά έννοια του όρου - οπότε όλη αυτή η εμπειρία άξιζε σίγουρα τον κόπο».

Δυσκολίες

Στον βόρειο Εβρο υπηρετεί ως αναπληρώτρια στη Β/θμια Εκπαίδευση τα τελευταία 6 χρόνια η Κική Γιαννάτου. Είναι μία από τους χιλιάδες αδιόριστους εκπαιδευτικούς που ζουν σαν «οικονομικοί μετανάστες», αφού ο τόπος μόνιμης κατοικίας της είναι η Αθήνα, δηλαδή 1.000 χιλιόμετρα μακριά.

Πολλά φθινόπωρα τα παιδιά της δεν γνωρίζουν σε ποιο μέρος θα ζήσουν και σε ποιο σχολείο θα πάνε.

Ο μισθός της για 8-10 μήνες εργασίας τον χρόνο είναι κάτω από 1.000 ευρώ - συμπεριλαμβανομένου του επιδόματος τέκνων και παραμεθορίου. Πώς επιβιώνει μια εργαζόμενη υπό αυτές τις συνθήκες, ρωτήσαμε την Κική:

«Η ζωή είναι όμορφη και ήρεμη, αλλά υπάρχουν και πολλές δυσκολίες. Ενα μεγάλο μέρος των συναδέλφων στην περιοχή μας ζει μακριά από τον τόπο του. Υπάρχουν οικογένειες σκόρπιες, μητέρες μόνες με τα παιδιά τους χωρίς καμία βοήθεια, άλλες που αδυνατούν να ταξιδέψουν για να τα δουν, αφού -στην καλύτερη περίπτωση- χρειάζονται 400 ευρώ τον μήνα μόνο για ενοίκιο και θέρμανση.

»Είναι δύσκολο να ανταποκριθείς στο έργο σου όταν η ίδια η καθημερινότητα σε τσακίζει. Θα ήθελα να προσκαλέσω τον υπουργό Παιδείας στον Εβρο για να δει από κοντά τα προβλήματα, να επισκεφθεί τα σχολεία μας και να συνομιλήσει με καθηγητές και μαθητές. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον αν για μία εβδομάδα ακολουθούσε το πρόγραμμα και τη ζωή ενός εκπαιδευτικού.

»Οι ουσιαστικοί διάλογοι για την παιδεία δεν γίνονται σε αίθουσες του υπουργείου, αλλά στις αίθουσες του σχολείου. Εκεί όπου καθημερινά δίνουμε με τους μαθητές μας τον κοινό μας αγώνα για να κρατήσουμε όρθιο αυτό που λέγεται δημόσιο σχολείο».

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ.

Αναρτήθηκε από: ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΛΩΝΑΚΗ