– Ποιοι μπορούν να γίνουν αφηγητές;
– Ολοι μπορούν να αφηγηθούν, γιατί όλοι αφηγούμαστε στη ζωή και μάλιστα εξαιρετικά αν μας ενδιαφέρει το αντικείμενο ή η ποιότητα της στιγμής. Αν θέλουμε να κάνουμε πρόταση γάμου για παράδειγμα είμαστε εξαιρετικοί αφηγητές.
– Οχι πάντα...
– Είμαστε συγκινητικοί και αυτό είναι το ζητούμενο. Μιλάω για πρόταση γάμου που δεν είσαι σίγουρος για την απάντηση. Τότε μπαίνεις στον κόπο της αφήγησης με την έννοια ότι σε πονάει πολύ το τι θα γίνει. Παρακολουθείς, δέχεται δε δέχεται, και δοκιμάζεις να προσαρμόσεις το «κείμενό» σου στη ζωντανή στιγμή.
– Ωστόσο υπάρχουν άνθρωποι που διηγούνται καλύτερα από άλλους.
– Ναι, υπάρχει σε κάποιους ανθρώπους η έμφυτη τάση να είσαι μαζί με τον άλλο, να θες να μοιραστείς. Οταν κάποιος δεν διηγείται με πάθος είναι γιατί είναι αποστασιοποιημένος, δεν έχει το ισχυρό κίνητρο να μοιραστεί εκείνη την ώρα. Ας πούμε λοιπόν ότι όλοι μπορούν να διηγηθούν απλώς όχι όλα τα παραμύθια και όχι όλες τις στιγμές.
– Ποια είναι η τεχνική του παραμυθά;
– Ο λόγος του παραμυθά δεν είναι τυχαίος, είναι ποιητικός, δεν βρίσκουμε τα λόγια της αφήγησης μέσα στο ποτάμι της καθημερινότητας. Εχει δεκαπεντασύλλαβο, έχει χαϊκού, έχεις έτοιμα στοιχεία. Μετά είναι η τεχνική του ανεκδότου. Δεν υπάρχει τίποτα περιττό στο παραμύθι, δεν χρειάζεται να κάνεις περιγραφές. Οταν λες «η Κοκκινοσκουφίτσα είναι μέσα στο δάσος», ξέρεις σε ποιο δάσος είναι, ξέρεις τι χρώμα κάλτσες φοράει, τη βλέπεις ολοζώντανη. Θα την περιγράψεις έτσι ώστε όλοι να «δουν» τη δική τους κοκκινοσκουφίτσα. Αυτός που παρασταίνει είναι ο ακροατής και όχι ο αφηγητής. Ο δεύτερος παραδίδει προφορικές εικόνες. Η βασική τεχνική του παραμυθά είναι η ποιότητα της σχέσης του με τον εκφερόμενο λόγο και με αυτούς που είναι μαζί του. Περισσότερο είναι σχέση παρά τέχνη. Ο ιδανικός αφηγητής είναι αυτός που λέει την κατάλληλη ιστορία, στον κατάλληλο άνθρωπο, την κατάλληλη στιγμή. Πώς μπορείς όμως να το οργανώσεις αυτό;
....................
Γράφει η Τάνια Γεωργιοπούλου
στην Kαθημερινή (3.1.10)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου