Η ιερότητα της γλώσσας μας - Β. Πολύδωρας

Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 29.7.12

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου…
Οδ. Ελυτης, «Αξιον Εστι».

Δεν είμαι «Ελληναράς». Ούτε εγώ ούτε οι ομοϊδεάτες μου. Απλά, είμαι Ελληνας. Που αγαπά τη γλώσσα του και τη θεωρεί συστατικό στοιχείο της εθνικής ταυτότητάς του. Και που δεν λησμονεί τον ορισμό του έθνους που μας παρέδωσε ο Ηρόδοτος: το όμαιμον, το ομόγλωσσον, το ομόθρησκον και το «ομότροπον». Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν κρατικές οντότητες χωρίς εθνικό υπόβαθρο. Χωρίς το πνευματικό, ηθικό και πολιτισμικό πλαγκτόν μέσα στο οποίο ζουν και από το οποίο τρέφονται. Γνωρίζω ότι άλλα κράτη γεννήθηκαν το 1648 με τη Συνθήκη της Βεστφαλίας ή άλλα το 1815 με το Συνέδριο της Βιέννης που όριζε τα κράτη της Ευρώπης μετά το Βατερλώ, κατά τον τρόπο που οριοθετούν τα κτήματα ή τα οικόπεδα. Ομως εγώ έχω την τύχη να ανήκω σ’ ένα παλιό-παμπάλαιο έθνος, που μιλάει την ίδια γλώσσα από τον καιρό του Ομήρου μέχρι σήμερα. Θεωρώ ότι αυτή η βιολογική, ιστορική και πολιτισμική συνέχεια είναι ευλογία και δύναμη αυτού του τόπου και αυτού, του ελληνικού, λαού. Και όποιοι προσπαθούν να διασπάσουν αυτή τη συνέχεια είναι εχθροί της Ελλάδος, χειρότεροι από τον Ξέρξη που ήρθε να την καταλάβει το 480 π.Χ. Τον νίκησαν οι Ελληνες στις Θερμοπύλες με τη θυσία των 300 του Λεωνίδα και στη Σαλαμίνα και στις Πλαταιές με τον πολεμικό παιάνα των Σαλαμινομάχων «ίτε παίδες Ελλήνων... νυν υπέρ πάντων αγών».

Ακόμη, δεν φοβάμαι τους «τοκογλύφους» εταίρους μας που εισβάλλουν στη ζωή μας με τα μνημόνια και τους τραπεζικούς εκβιασμούς τους, όσο φοβάμαι τη σκουριά από την ύπουλη οξείδωση της αφελλήνισης. Και επιχειρείται μια τέτοια αφελλήνιση με χίλιους τρόπους, ύπουλα, ανεπαισθήτως. «Οι διάφοροι φωστήρες βαστάνε από μια πατέντα στα χέρια και μέρα-νύχτα δουλεύουνε για να “συγχρονίσουν” την Ελλάδα, ενώ στ’ αλήθεια σκάβουνε τον λάκκο της», μας προειδοποιεί από το 1951 ο Φ. Κόντογλου.

Η παραίτηση είναι ο πρώτος, ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Κινδυνεύουμε από χρεοκοπία. Παραιτούμεθα από τις άλλες «βάρδιες». Δεν φυλάμε. Η προσοχή μας είναι στραμμένη στα «ισοδύναμα μέτρα», στις «οριζόντιες περικοπές», στα «ελλείμματα» και στους «φόρους», στην «επιμήκυνση», στο «κούρεμα» και στα άλλα μέτωπα της δύστυχης μοίρας μας. Ναι, έτσι τίθενται οι προτεραιότητες σε όλον τον ιστορικό δρόμο. Πρώτα νικάς στη Σαλαμίνα και ύστερα χτίζεις Παρθενώνες. Αλλά αν στην οικονομική χρεοκοπία προσθέσεις και την πνευματική (να αρνηθείς τη γλώσσα σου, την πίστη σου και να επιλέξεις τη μαζοποίησή σου) τότε μετά μαθηματικής βεβαιότητος δεν υπάρχει ελπίς. Γιατί παρητήθησαν οι πολεμιστές. Εγιναν ριψάσπιδες και αρνησίδοξοι. Ούτε ως καταναλωτικά όντα δεν θα μπορούν οι διαβιούντες -δεν λέω Ελληνες- σ’ αυτόν τον τόπο να επιζήσουν. Η χώρα Ελλάς θα είναι χώρος. Και ο λαός, χωρίς την πνευματική, ηθική και εν τέλει εθνική του ουσία, «καταλυματίας». Αυτή θα είναι η κατάληξη της πνευματικής παραίτησης και χρεοκοπίας. Γι’ αυτό πρέπει να πιάσουμε ξανά το ησιόδειο άροτρο, να αρματώσουμε ξανά τα τρεχαντήρια μας και να ανοίξουμε ξανά τις φιλοσοφικές μας σχολές και να εξάγουμε γράμματα, προθέσεις και λέξεις και σκέψεις και ηθικά διδάγματα στους άλλους λαούς. Αυτή είναι η συνταγή επιβίωσης του ελληνικού έθνους, όπως μας διδάσκει η Ιστορία.

Ας ρίξει κανείς μια ματιά στο «ευαγγέλιο» της γερμανικής ή και παγκόσμιας λογοτεχνίας, στον «Φάουστ» του Γκαίτε. Θα εύρισκε εκεί πως ο κατάλογος των ονομάτων θεών, ηρώων, τόπων και ανθρώπων, των πραγμάτων και ιδεών από τα Ελληνικά που χρησιμοποιεί ο Γκαίτε όχι απλώς ως εκφραστικά μέσα, αλλά ως δομικά στοιχεία του αριστουργήματός του, είναι τόσο μακρύς όσο και ποιοτικός, ώστε να υποθέσει ότι χωρίς αυτή τη φλέβα χρυσού δεν θα μπορούσε να συνθέσει τον Φάουστ. Γι’ αυτό βροντοφώναξα τη στιγμή που είδα το εξώφυλλο του Focus με την Αφροδίτη της Μήλου, «δώστε μου πίσω τις λέξεις μου».

Το «μονοτονικό», η «κατάργηση των αρχαίων Ελληνικών», η «αναγκαστική με εγκύκλιο δημοτική» και τώρα η κατάργηση των φωνηέντων με προσθήκη ηχητικών φαινομένων και ανύπαρκτων συμφώνων είναι βάναυσα χτυπήματα κατά της γλώσσας, και κατά της εθνικής υπόστασης. Με επιστημονοφανή «θεραπευτική» υπεροψία! Ομως, αντιστεκόμαστε. Είμαστε αποφασισμένοι να μείνουμε Ελληνες.

Υστερόγραφο: Ούτε ο Ελύτης ούτε ο Σεφέρης, οι δάσκαλοί μας, ήσαν γλωσσολόγοι.

* Ο κ. Βύρων Πολύδωρας είναι βουλευτής, πρώην πρόεδρος της Βουλής.