Καινούρια χρονιά; Βάλτε το "Βιβλίο ζωής" στη σχολική ζωή σας

Κάθε σχολική χρονιά που αρχίζω τα μαθήματα με καινούρια "φουρνιά" μαθητών αγοράζω ένα καινούριο βιβλίο ζωής. Το βιβλίο ζωής είναι για την τάξη ότι το ημερολόγιο πλοίου. Σε αυτό γράφουν και τα παιδιά και η δασκάλα. Μετά από πολλά χρόνια υπηρεσίας μπορώ μέσα από τα βιβλία ζωής να θυμάμαι μαθητές, δράσεις, χαριτωμένα περιστατικά κλπ. 

Αγοράζω γι΄αυτή τη δουλειά τετράδια  2-3 θεμάτων, μεγάλων διαστάσεων και με πολύ σκληρό εξώφυλλο. Μόνη προϋπόθεση για να συμπληρωθεί το τράβηγμα φωτογραφιών από τις δραστηριότητες που κάνω με τους μαθητές μου. 

Έτσι κι αλλιώς πάντα με την αρχή της σχολικής χρονιάς βγάζω από μια φωτογραφία τους μαθητές μου (είναι πολύ χρήσιμες για διάφορες δραστηριότητες). Ξεκινώ το βιβλίο ζωής φτιάχνοντας στις πρώτες σελίδες ένα αρχείο με τους μαθητές (φωτογραφία, όνομα, γενέθλια, ονόματα γονέων, τηλέφωνα). Ύστερα σε ένα δισέλιδο γράφω ένα ωραίο μήνυμα καλωσορίσματος και από κει και έπειτα τους εξηγώ ότι είναι ελεύθερα να γράφουν ότι και όποτε θέλουν. 

Κάθε πρωί εγώ ή κάποιο παιδί γράφουμε την ημερομηνία και ύστερα συνεχίζει όποιος θέλει. Τα παιδιά γράφουν εκεί μηνύματα, εντυπώσεις, συναισθήματα ή απλώς περιγράφουν μια δραστηριότητα που τους άρεσε και νομίζουν ότι αξίζει να τη θυμάται κανείς. Εγώ συνήθως γράφω εκεί "μαργαριτάρια", κατορθώματά τους ή αστεία περιστατικά, που αξίζει να τα θυμάμαι μετά από χρόνια. Στην Α΄ δημοτικού τους πρώτους μήνες κρατώ εγώ το βιβλίο ζωής.

Στο τέλος της ημέρας ρίχνω μια ματιά στα γραφόμενα και αφήνω ανάλογο χώρο για να κολλήσω αργότερα συνοδευτικές φωτογραφίες. Συνεχίζουμε με την επόμενη ημέρα. Αρέσει πολύ στα παιδιά να κοιτάζουν τις φωτογραφίες και να γράφουν δίπλα σχόλια. 

Το βιβλίο ζωής έχει περίοπτη θέση στην τάξη μου. Είναι πολύ σημαντικό για μένα και κάτι χαρούμενο για τα μικρούλια μου. Μερικά παλιά καρεκλάκια από το νηπιαγωγείο, ένα παλιό τραπεζάκι από το παιδικό δωμάτιο των παιδιών μου, κάποια φθηνά χαριτωμένα μαξιλαράκια από το Τζάμπο και η γωνιά του βιβλίου ζωής είναι πάντα εκεί, να τα περιμένει να καταθέσουν τις εμπειρίες της σχολικής τους ζωής. 

Στο τέλος της χρόνιας, την τελευταία μέρα του αποχαιρετισμού, όλοι μαζί αφιερώνουμε λίγο χρόνο για να ξεφυλλίσουμε το βιβλίο ζωής και να θυμηθούμε τις εκδρομές που  κάναμε μαζί, τις κατασκευές, τις επισκέψεις, τα θεατρικά, να θυμηθούμε πώς ήρθαμε στο σχολείο και να δούμε πώς φεύγουμε.... 

Το ίδιο βιβλίο το κρατώ για όσα χρόνια έχω την ίδια τάξη (συνήθως 2). Και χρησιμεύει και ως ένα πολύ καλό αρχείο για να μου θυμίζει τους μαθητές που πέρασαν από τα χέρια μου όλα αυτά τα χρόνια.

Σημαντικό: Δε διορθώνουμε ποτέ τίποτα στο βιβλίο ζωής. Τα παιδιά πρέπει να αισθάνονται ελεύθερα να γράψουν χωρίς να πιστεύουν ότι και εκεί αξιολογούνται. Επίσης είναι πολύ όμορφα τα σχόλια που γίνονται όταν στο τέλος βλέπουν το πώς έγραφαν πριν δυο χρόνια και πώς γράφουν μετά. Τέλος και μένα τα λάθη τους μου ξυπνούν διάφορες μνήμες, άλλες για γέλια και άλλες για νεύρα!

ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΛΩΝΑΚΗ