Έχω πολύ μεγααααάλη υπομονή και κάμποση σοφία

Αγαπημένο μου κοινό, ήρθαν Χριστούγεννα και μαζί με αυτά ήρθε και η Ελληνίδα μάνα, όνομα και πράμα, στο σπίτι μου. Όλες την υποδεχτήκαμε στο σπίτι με πολύ μεγάλη χαρά, γιατί όπως και εσείς ξέρετε, Ελληνίδα μάνα σημαίνει έξτρα τρυφερότητα, έξτρα περιποίηση, έξτρα φροντίδα και άλλα πάρα πολλά έξτρα που όλοι γνωρίζετε από πρώτο χέρι. Και βέβαια δε θέλουμε με τίποτα να της χαλάμε κι εμείς χατίρι, αν και μερικές φορές, ε, λιγουλάκι δυσκολευόμαστε.

Σήμερα λοιπόν, Σάββατο πρωί, «Θέλω να πάμε λαϊκή», δήλωσε η μητέρα και φυσικά τη συνόδευσα. Ψωνίσαμε διάφορα, πήραμε και ψάρια και της είπα «Πήγαινε σπίτι εσύ, γιατί εγώ θα πάω στο σχολείο να κρεμάσω τα σκηνικά για την χριστουγεννιάτικη γιορτή». Οι συγκυρίες, βλέπετε, δεν με βοήθησαν να τις τελειώσω αυτές τις δουλειές νωρίτερα.

Γύρισα σπίτι κατά τις 15:00 με την κρυφή ελπίδα ότι η μητέρα θα είχε τηγανίσει τα ψάρια και θα τρώγαμε άμεσα, μια και πεινούσα σαν λύκος. Αμ δε! Τα ψάρια περίμεναν με μεγαλοπρέπεια μέσα στο σουρωτήρι, έτοιμα βέβαια, καθαρισμένα, πλυμένα.

-Μάνα, δεν τα τηγάνισες τα ψάρια;

-Όχι, παιδί μου, τα άφησα να τα τηγανίσεις εσύ, έτσι ακριβώς όπως σου αρέσουν.

Και από δω και πέρα αρχίζει το σόου:

Βγάζω το τηγάνι και το βάζω στο μάτι.

-Τι, σ’ αυτό το τηγάνι θα τα τηγανίσεις; Δεν είναι πολύ μεγάλο;

-…….

Βάζω λάδι.

-Φτάνει, καλέ, το λάδι. Θα τα πνίξεις!

-……..

Βάζω τα ψάρια σε ταψάκι και τα αλευρώνω.

-Μα τόσο αλεύρι για πέντε ψάρια; Να μην είσαι σπάταλη, παιδάκι μου. Είναι κρίμα.

-……..

Ρίχνω τα ψάρια στο τηγάνι και τα κουπώνω με το καπάκι.

-Βρε, κορίτσι μου, γιατί τα κουπώνεις; Θα σκληρύνουν τα ψάρια!

- Δε μου λες, μάνα, να τη χαμηλώσω τη φωτιά τώρα που τα έβαλα τα ψάρια; γυρνάω και τη ρωτάω. Και τι μου λέει;

-Δεν ξέρω παιδί μου, εσύ μαγειρεύεις!

-……..(εγώ κιουρία)

Μετά από δυο τρία λεπτά:

-Τα γύρισες τα ψάρια;

Τα γυρίζω.

-Ποπό! σου κάηκαν! Βγάλτα! Βγάλτα! (ούτε κατά διάνοια)

-ΡΕ ΜΑΝΑ!

-Αμάν, βρε παιδί μου, μια κουβέντα λέω και αμέσως νευριάζεις!

-……….

Τώρα σκέφτομαι, αγαπημένο μου κοινό, πόση σοφία μου έχει δωρίσει ο χρόνος! Κάποτε όταν ήμουν πιο νέα αυτές οι οικογενειακές σκηνές κουζινικής ευτυχίας μου προκαλούσαν κρίσεις πανικού, όμως τώρα, κοινό μου, σκέφτομαι, πόσο ωραία είναι που έχω την Ελληνίδα μανούλα μου να μου καθαρίζει και να μου πλένει τα ψαράκια μου, να μαζευόμαστε στο οικογενειακό τραπέζι τρεις γενιές γυναικών και τελικά όχι μόνο να κάνουμε τα στραβά μάτια στις παραξενιές μας, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις να γεφυρώνουμε τα χάσματα των μεγάλων διαφορών των ηλικιών μας και να περνάμε καλά….

Χρόνια πολλά, λοιπόν, σε όλες τις Ελληνίδες μάνες, που είναι εκεί, δίπλα στο τηγάνι και προσέχουν το τηγάνισμα μαζί με τις Ελληνίδες κόρες τους! 

Αναρτήθηκε από: ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΛΩΝΑΚΗ