Ποιο ρήμα ταιριάζει στα όνειρα;

"...πρέπει να πιστεύεις εκατό όνειρά σου τουλάχιστον, για να καταφέρεις να γίνει ένα πραγματικότητα. Γι’ αυτό να ονειρεύεστε ασταμάτητα. Με μανία! Και να τα πιστεύετε. Μάλλον όχι να τα πιστεύετε. Λίγο παθητικό το «πιστεύω» για όνειρα. Να «αγωνίζεστε» καλύτερα. Α, όχι, το βρήκα: να τα διεκδικείτε! Αυτό είναι ρήμα που ταιριάζει στα όνειρα. Και μην περιμένετε να συνωμοτήσει όλο το σύμπαν, συνωμοτήστε εσείς με φίλους που κάνουν παρόμοια όνειρα και διεκδικήστε τα μαζί!..."
Μια πολύ ωραία συνέντευξη του Αντώνη Παπαθεοδούλου στο elniplex...

 

Κάπου διάβασα, κάπου άκουσα, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία πού, ότι αγαπημένη λέξη του Αντώνη Παπαθεοδούλου είναι η λέξη «μαζί».  Βρήκα πάτημα λοιπόν, ξεφύλλισα σελίδες των βιβλίων του, τους χτύπησα στην πλάτη, τους έκλεισα συνωμοτικά το μάτι και ζήτησα να συνδράμουν σε αυτή τη συνέντευξη. Ποιοι; Οι ήρωες των βιβλίων του Αντώνη Παπαθεοδούλου φυσικά. Ο Ιγνάτιος παρέα με την «Κοκκινοσκουπίτσα» του, ο δημοσιογράφος Λούης Μάχος, η Ελπίδα η όμορφη μακρυμαλλούσα νυχτερίδα, ο Μάγος του Όζοντος, η «Όχι… κυρία», ο «Λάκης ο Ταρίφας», ο Μήτσος, η Φανή, ο Πέτρος και o Μάνθος με το «Πλανόδιο Πάρκο» τους, ο «Ραφτάκος των λέξεων»,  η Αγαθή Χρήστου, ο Τσέιμς Πόντ, «Η γιαγιά, το παιδί κι ο κιθαρίστας Φουμ, φουμ, φουμ»,  του «Σχοινιού τα μανταλάκια», ο Νικόλας που φοβίζει το σκοτάδι και όλοι οι καλοί και κακοί, Πειρατές, Ιππότες και Μάγισσες. Δέχτηκαν πρόθυμα. Και αν δεν με πιστεύετε, παραθέτω απομαγνητοφωνημένη όλη την τηλεφωνική συνομιλία που είχαμε μαζί του.

Ένα ανοιξιάτικο  απόγευμα λοιπόν, χτυπάει το τηλέφωνο του Αντώνη Παπαθεοδούλου:

Παρακαλώ.

Καλησπέρα Αντώνη.

Καλησπέρα. Ποιος είναι;

Εμείς.

Ποιοι «εμείς»;

Τα παιδιά σου.

Ένα έχω.

Εμείς, όλα τα «πνευματικά» σου παιδιά. Οι πρωταγωνιστές των βιβλίων σου. Και σαν παιδιά έχουμε απορίες. Γυρεύουμε απαντήσεις.

Αν είναι έτσι και αν μπορώ, να σας τις λύσω.

Μπορείς, μόνο εσύ μπορείς. Ξεκινάμε;

Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στον κόσμο μας, αυτόν του παιδικού βιβλίου και πότε έγινε η αρχή;

Η αρχή έγινε στο εργαστήριο που κατασκεύαζε παιχνίδια η μαμά μου και με άφηνε να παίζω με τα διάφορα υλικά και να φτιάχνω ιστορίες… ή μάλλον όχι, με τα playmobilμου έφτιαχνα ιστορίες. Όχι, όχι, η αρχή έγινε στη Β’ Δημοτικού, που έγραψα την πειρατική περιπέτεια «Η θυσία του Μάριαν» (το Μάριαν ήταν πλοίο και θυσιάστηκε στην πρώτη σελίδα, την έχω ακόμη, μεγάλη αποτυχία)… Μάλλον για κάτσε, η αρχή έγινε στη σχολή που σπούδαζα κινούμενο σχέδιο και τα σενάριά μου παραήταν ακριβά για παραγωγές, οπότε τα έκανα παραμύθια… ή μάλλον όχι η αρχή έγινε όταν η αγαπημένη μου μου ζήτησε να της αφηγηθώ ένα παραμύθι όταν είχαμε πάει διακοπές στην Αίγινα… ή όχι μάλλον… περίμενε… μα τι ερώτηση είναι αυτή τέλος πάντων! Τί σημασία έχει;

Εμείς κάνουμε τις ερωτήσεις, όχι εσύ!!! Είσαι ανήσυχος άνθρωπος και φαίνεται. Παρέα με τον μοναδικό ντετέκτιβ Λούη Μάχο βρήκες ποιος φτιάχνει  τα ανέκδοτα… μήπως ανακάλυψες και με ποιον τρόπο θα καταφέρουμε  να διατηρήσουμε το γέλιο τους;

Φυσικά, ο Λούης και τα παιδιά που τον βοήθησαν στις δημοσιογραφικές του περιπέτειες ανακάλυψαν πως ο μπαρμπα-γελαστός έχασε το γέλιο του όταν νόμισε πως όλοι τον είχαν ξεχάσει. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να τον κάνουν κι εκείνον λίγο να γελάσει! Για να το πω πιο απλά, το μυστικό για να μην σταματήσει το γέλιο, είναι να το μοιράζεσαι! Γι’ αυτό και θαυμάζω αυτούς που κάνουν τα πάντα για να κάνουν τους άλλους να γελούν, αυτούς που μοιράζουν το γέλιο τους στους άλλους, αυτοί είναι για μένα οι πιο γενναίοι! Αλλά δεν ισχύει μόνο με το γέλιο. Κι η αγάπη για να μην τελειώσει πρέπει να τη μοιράζεσαι. Κι η ευτυχία. Και το παιχνίδι. Ακόμη και το φαγητό! Φαίνεται αντίθετο με τους φυσικούς νόμους αλλά το μυστικό για να μην τελειώσει ποτέ κάτι, είναι να το μοιράζεσαι!

Το να μοιράζεσαι είναι ίσως η πιο βασική αρχή της φιλίας. Αλήθεια, η φιλία τι ρόλο παίζει στη ζωή του Αντώνη Παπαθεοδούλου; Ωσάν Ιγνάτιος πάνω στην Κοκκινοσκουπίτσα σου, πόσο μακριά μπορεί να σε πάει μια δυνατή φιλία;

Μέσα στο πλήθος των ανθρώπων που συναναστρεφόμαστε από μικροί, είναι κάποιοι λίγοι, που ξεχωρίζουν. Σαν να έχουν ένα λαμπάκι που αναβοσβήνει στο κεφάλι τους, λαμπάκι που το βλέπουμε μόνο εμείς και φανερώνει πως για κάποιο λόγο είναι για μας ξεχωριστοί, είναι «σπέσιαλ» όπως λέει και μια φίλη μου. Αυτοί οι σπέσιαλ τύποι έχουν μαγικές ικανότητες. Μπορούν να κάνουν το χρόνο να κυλάει πιο αργά ή πιο γρήγορα. Μπορούν να φαρδύνουν μια χαρά και να στενέψουνε μια στενοχώρια. Μπαίνουνε μέσα στις φωτογραφίες και ομορφαίνουν τα τοπία. Κι εσένα σε ομορφαίνουν σιγά σιγά χωρίς να το καταλαβαίνεις. Μπορούν να σου γνωρίσουν ολόκληρους κόσμους κι άμα κουραστείς, ξέρουν να γίνονται για λίγο, μόνο αυτοί, ο κόσμος σου. Είναι πάντα εκεί να σε σώσουν όταν κάτι σε πνίγει και όταν σωθείς και βγεις στην επιφάνεια, είναι πάντα πρόθυμοι να σου κάνουν μια ωραία πατητή! Ο Σαββόπουλος έχει γράψει πως «τα χρόνια τρέχουν χύμα κι εμείς τους δίνουμε ένα σχήμα». Ε, αυτό το σχήμα οι φίλοι το πλάθουμε σιγά σιγά, ο ένας για τον άλλο… Μια φιλία μπορεί να σε πάει πολύ μακριά… αλλά το υπέροχο με τη φιλία είναι ότι και για έναν καφέ εδώ δίπλα να σε πάει, φτάνει! Εύχομαι να έχετε πολύ πολύ καλούς φίλους (αν και τους καλύτερους στον πλανήτη τους έχω προλάβει εγώ, χε χε, τι να κάνουμε).

Τυχερός, πολύ! Σου δίνουμε λοιπόν, γιατί είμαστε και εμείς σπέσιαλ τύποι, το ταξί του Λάκη του Ταρίφα, που χωράει όσους και όποιους «σπέσιαλ» επιθυμείς. Για ποιον προορισμό θα ξεκινούσες;

Λοιπόν ξεκινάμε με τους σπέσιαλ φίλους με το ταξί του Λάκη και γυρίζουμε την Ελλάδα. Μαζεύουμε συγγραφείς και εικονογράφους και εμψυχωτές και βιβλιοθηκονόμους και παιδαγωγούς. Φορτώνουμε παιχνίδια, στολές, υλικά και μια τεράστια μπαγκαζιέρα τίγκα στα παιδικά βιβλία (όχι ό,τι νά ‘ναι, ένα ένα διαλεγμένα). Φτάνουμε στο λιμάνι και μπαίνουμε σε ένα μεγάλο παραδοσιακό, ξύλινο ιστιοφόρο. Δουλεύουμε νυχθημερόν μέχρι να το μεταμορφώσουμε σε πλωτή παιδική βιβλιοθήκη με τα όλα της. Ξεκουραζόμαστε μια μέρα κι ύστερα σαλπάρουμε. Γυρίζουμε λιμανάκι λιμανάκι, παραλία παραλία όοοοοολη τη χώρα. Κι όπου αράζουμε μαζεύονται παιδιά και μεγάλοι σε πεζούλια και αμμουδιές και σχολεία και πλατείες και παίζουμε, ζωγραφίζουμε, διαβάζουμε ιστορίες και γράφουμε μαζί τους καινούργιες. Και τα βράδια ετοιμάζουμε μεζεδάκια στο κατάστρωμα και τσουγκρίζοντας τα ουζάκια μας, τραγουδάμε και τσακωνόμαστε ποιος γράφει και ποιος ζωγραφίζει πιο ωραία απ’ τον άλλο. Και το πρωί βίρα τις άγκυρες και φούντο στον επόμενο σταθμό του ταξιδιού. Μέχρι οι διαδρομές μας να μουτζουρώσουν όλο το χάρτη! Αυτό είναι ονειρεμένο ταξίδι. Με σπουδαίο σκοπό και σπουδαία παρέα. (Σημείωση: αν κατά τύχη ζάμπλουτος υποψήφιος χορηγός, ιδιοκτήτης ξύλινου ιστιοφόρου τυχαίνει να διαβάζει αυτές τις γραμμές να μην διστάσει να μας τηλεφωνήσει. Δεν το ‘χουμε σε πολύ να σαλπάρουμε στ’ αλήθεια!).

Ακούγεται τέλεια ιδέα! Αλήθεια, πόσο εύκολο θα ήταν για τους μεγάλους να λάβουν μέρος σε αυτή τη γιορτή που περιγράφεις;  Πόσο εύκολα θα άφηναν τη λογική για να συναντήσουν τη φαντασία  μέσα από  το παιχνίδι, τη ζωγραφική και τα παραμύθια; Με ποιο τρόπο θα τους έπειθες;

Δεν είναι οι μεγάλοι της λογικής κι οι μικροί της φαντασίας. Όλοι της φαντασίας είμαστε. Απλώς οι μεγάλοι έχουν κουκουλώσει ή παραμελήσει τη δικιά τους, γιατί έχουν δουλειές ή γιατί έτσι νομίζουν ότι μεγαλοδείχνουν, φαίνονται πιο ώριμοι κι οι άλλοι τους παίρνουν στα σοβαρά. Στην πραγματικότητα έχουν ανάγκη το παραμύθι και το παιχνίδι όσο και τα παιδιά. Έχω γνωρίσει  πολλούς μεγάλους που διαβάζουν με μανία βιβλία για παιδιά. Έχω χωρίσει πολλές φορές μεγάλους σε ομάδες και τους έχω βάλει να κυνηγιούνται, έχω μοιράσει ψαλίδια και γκοφρέ και τους έχω βάλει να μεταμφιεστούν. Ο ενθουσιασμός τους συχνά ξεπερνάει των παιδιών! Το θέμα είναι να τους παρασύρεις  να κάνουν την αρχή. Να δανειστούν λίγο τον αυθορμητισμό και την ελευθερία των μικρότερων. Κι αυτό είναι δύσκολο. Το εύκολο και το δυστυχώς διαδεδομένο είναι το αντίστροφο. Να βομβαρδίζονται τα παιδιά με τους κώδικες των μεγάλων. Μήπως είναι σπάνιο φαινόμενο οι εκπομπές, οι διαφημίσεις, τα περιοδικά και τα βιβλία για μικρομέγαλα; Οι παιδικές παραστάσεις που αδιαφορούν για τη γλώσσα των μικρών, οι «εμψυχωτές» που χρεώνουν στα παιδιά το ότι δεν τους άρεσε ή δεν τα κέρδισε μια δραστηριότητα ή οι κλόουν που κάνουν πονηρά αστεία για να γελάσουν οι γονείς αντί για τα παιδιά; Ή μήπως σπάνια λέμε «κάτσε σαν κύριος», «πότε θα μεγαλώσεις επιτέλους», «Δεν είναι παιχνίδι Γιαννάκη τα μαθηματικά», «όχι παίζουμε», «είναι σοβαρό, δεν είναι παίξε γέλασε»! Το σπάνιο είναι να δεις μεγάλους να παίζουν ακομπλεξάριστα, να φροντίζουν στη λεπτομέρεια ό,τι απευθύνεται σε παιδιά, να σέβονται και να τιμούν την παιδικότητα των μικρών και τη δική τους. Αλλά για να είμαστε αισιόδοξοι νομίζω πληθαίνουν αυτοί οι μεγάλοι!  Βλέπω κάτι ομάδες, κάτι χώρους, κάτι έντυπα, κάτι blogs, κάτι φρέσκους δημιουργούς που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και λέω κοίτα να δεις που θα γίνουμε πολλοί!

Μακάρι να είναι μόνο η αρχή και να συναντάμε όλο και περισσότερους  μεγάλους που παίζουν. Συχνά σε παρακολουθούμε να συναντάς παιδιά. Με αφορμή τα βιβλία σου, δηλαδή εμάς, αφηγείσαι, παίζεις και διασκεδάζεις μαζί τους. Πώς είναι αυτή η επαφή με τα παιδιά; Σου λένε ποτέ « Όχι… Αντώνη»;

Τα παιδιά λένε πάρα πολύ συχνά όχι. Έχουν τους τρόπους τους βέβαια. Και ο πιο έκδηλος από αυτούς είναι να στρέφουν την προσοχή τους σε κάτι άλλο και όχι στην ιστορία που τους διαβάζεις ή στο παιχνίδι σας. Και όταν αυτό συμβαίνει, το δίκιο είναι πάντα με το μέρος τους. Είναι μια πρόκληση η επαφή με τα παιδιά, γιατί είναι δύσκολο να τα βάλεις πραγματικά στο παιχνίδι, να τα παρασύρεις στο ταξίδι της φαντασίας. Και αυτό που το κάνει δύσκολο είναι ότι η μαγεία του παιχνιδιού είναι κάτι αόρατο, που γεννιέται ανάμεσα σε σένα και τα παιδιά. Στη μέση ακριβώς της απόστασης που σας χωρίζει. Ούτε εσύ μπορείς από μόνος σου να το δημιουργήσεις, ούτε εκείνα. Σε ένα παιδικό πάρτι είχα συναντήσει έναν εμψυχωτή που ήρθε ντυμένος πειρατής από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Όλα τα είχε. Παπούτσια με αγκράφα, βράκα ναυτική, ριγέ πουκαμίσα, καπέλο, περούκα, σκουλαρίκι, γάντζο, όπλα και σπαθιά. Έβγαλε από την τσάντα του ένα στόχο τον κρέμασε στον τοίχο μοίρασε στα παιδιά πειρατικά κουμπούρια που εκσφενδόνιζαν μπαλάκια και μόλις το πειρατικό σκηνικό ήταν έτοιμο είπε: «Τώρα όλα τα παιδάκια ελάτε να παίξουμε με το στόχο»! Κεραμίδα μου ‘ρθε! Άμα αυτά είναι «παιδάκια» κι όχι πειρατές, είπα από μέσα μου, κι αν αυτό στον τοίχο είναι στόχος κι όχι –τουλάχιστον- ο στόλος των αντιπάλων, τότε τι άδειασες τζάμπα όλο το βεστιάριο! Όταν όμως συναντώ άνθρωπο με γνήσια γνώση του κόσμου των παιδιών (όπως ο φίλος και συνδημιουργός πολλών εκδηλώσεων Δικαίος Χατζηπλής ή ο φίλος και συνάδελφος συγγραφέας Φίλιππος Μανδηλαράς) η διαφορά είναι φανερή. Παίρνει ένα μαντήλι που βρήκε τυχαία μπροστά του, το δένει μπαντάνα στο κεφάλι και μέσα σε 5 λεπτά, τα παιδιά ταξιδεύουν ήδη με το πλοίο του και βρέχονται απ’ τα κύματα του αρχιπελάγους των πειρατών! Γιατί το παιχνίδι με τα παιδιά δεν είναι συνταγή, κόλπο ή gadget. Είναι ξόρκι μαγικό. Που δεν πετυχαίνει πάντα, αλλά έτσι και πετύχει σε στέλνει μαζί με τα παιδιά στα πιο απίστευτα ταξίδια! Και κάθε βιβλιοπαρουσίαση ή εκδήλωση με παιδιά είναι για μένα και μια απόπειρα, κι ένα άγχος να πετύχει το ξόρκι!

Έχεις μια παγκόσμια πρωτιά!!! Επινόησες και σχεδίασες μια πόλη που κατάφερε και έδιωξε  τον Πόλεμο. Αν σου ζητούσαμε να προτείνεις και έναν τρόπο να διώξουμε αυτή τη σκυθρωπή, καταθλιπτική και απαισιόδοξη Κρίση θα σε δυσκολεύαμε πολύ;

Ναί. Πάρα πολύ. Και μόνο η λέξη «κρίση» φέρνει ανατριχίλα γιατί η ακατάσχετη χρήση της τα τελευταία χρόνια την έχει καταστήσει παλιακή και εντελώς άχρηστη να περιγράψει πλέον το εντελώς διαφορετικό ζόρι που βίωσε και βιώνει ο καθένας μας στην καθημερινότητά του. Θα ήταν ψέμα να πω ότι έχω οποιαδήποτε ρεαλιστική απάντηση. Με τα παιδικά βιβλία προσπαθούμε να συμβάλουμε λίγο, με δύο τρόπους: Με τον τρόπο τον βραδύκαυστο, τον μακροπρόθεσμο, κρύβοντας δηλαδή στις ιστορίες, μηνύματα για τη φιλία, τη δικαιοσύνη, την αξία της διαφορετικότητας, τη δύναμη της αλληλεγγύης, την αρμονική συνύπαρξη του ανθρώπου με τη φύση, με την ελπίδα ότι οι μικροί αναγνώστες θα τα κουβαλήσουν μαζί τους μέχρι την ηλικία που θα ορίζουν αυτοί πια τις πολιτικές του πλανήτη. Αλλά και με τον τρόπο τον άμεσο, με επισκέψεις σε σχολεία και εκδηλώσεις και αφηγήσεις που κάνουν παιδιά να γελάνε και να ελπίζουν, ειδικά σήμερα που το χρειάζονται περισσότερο! Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να μας βγάλει από οποιαδήποτε κρίση όμως. Η μάχη είναι μεγαλύτερης κλίμακας, διαρκής και καθημερινή. Και σε αυτήν ανεξάρτητα από ιδιότητες, κόμματα, ταυτότητες και εθνικότητες, τα στρατόπεδα, όσο απλά τα ξεχωρίζω εγώ τουλάχιστον, είναι δύο: αυτοί που σκέφτονται μόνο το συμφέρον τους και τον εαυτό τους κι αυτοί που σκέφτονται και τους άλλους γύρω τους. Έχω διαλέξει το δεύτερο. Κι η μάχη συνεχίζεται σε όλα τα μέτωπα από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο. Χρειαζόμαστε ενισχύσεις! Καταταγείτε!

Μαζί σου!!! Μια παρέα πιτσιρικάδων πολύ έξυπνα σκέφτηκαν, και έπραξαν ανάλογα, να στήσουν ένα «Πλανόδιο πάρκο» στην πόλη τους καθώς τους  έλειπε το πράσινο και ο καθαρός αέρας. Είναι ανάμεσά μας αλλά καθώς είναι ταπεινοί δεν  θέλουν να αναφέρουμε τα ονόματά τους. Ήρθαν να αποδείξουν με αυτό τον τρόπο ότι όλα είναι δυνατά, αρκεί να το πιστεύεις!!! Αλήθεια η πίστη στα όνειρά σου είναι αρκετή για να πετύχεις το δύσκολο, το ακατόρθωτο καμιά φορά; Κρύβει τόσο μεγάλη δύναμη;

Η εμπειρία μου λέει ότι αν πιστεύεις στα όνειρά σου, γίνονται πραγματικότητα. Θα μου πείτε τώρα σιγά την εξυπνάδα Αντώνη, μας τα ‘παν κι άλλοι τα τσιτάτα αυτά πριν από σένα και δε βοήθησε. Σωστά. Γιατί σας απέκρυψαν μια μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια: πρέπει να πιστεύεις εκατό όνειρά σου τουλάχιστον, για να καταφέρεις να γίνει ένα πραγματικότητα. Γι’ αυτό να ονειρεύεστε ασταμάτητα. Με μανία! Και να τα πιστεύετε. Μάλλον όχι να τα πιστεύετε. Λίγο παθητικό το «πιστεύω» για όνειρα. Να «αγωνίζεστε» καλύτερα. Α, όχι, το βρήκα: να τα διεκδικείτε! Αυτό είναι ρήμα που ταιριάζει στα όνειρα. Και μην περιμένετε να συνωμοτήσει όλο το σύμπαν, συνωμοτήστε εσείς με φίλους που κάνουν παρόμοια όνειρα και διεκδικήστε τα μαζί!

Αυτή η συζήτηση σε γεμίζει αισιοδοξία!!! Μια τελευταία ερώτηση. Τα δικά σου όνειρα; Πόσο μακρυά σε πηγαίνουν; Πώς βλέπεις τον Αντώνη σε μερικά χρόνια από τώρα;

Για να σκεφτώ μια ωραία εικόνα από το μέλλον… Θα μπορούσα να σου πω ότι με βλέπω σε ένα ιστιοπλοϊκό που θα έχω για πλωτό γραφείο, κάπου στο Ιόνιο, έξω η οικογένειά μου κι οι φίλοι μου με τα παιδιά τους κάνουν βουτιές κι εγώ μέσα μαγειρεύω την ψαριά της ημέρας και τους φωνάζω να τελειώνουν για να φάμε. Μπορώ να σκεφτώ κι άλλα τέτοια ακόμη ωραιότερα από τον κόσμο των δικών μου ονείρων. Αλλά δεν είναι καιροί για να χαραμίσεις μια τέτοια ερώτηση απαντώντας μόνο για τον εαυτό σου, σαν να ζεις ξεχωριστά από τον υπόλοιπο κόσμο. Για να δω κάπως τον Αντώνη σε μερικά χρόνια από τώρα πρέπει να δω και τον κόσμο σε μερικά χρόνια από τώρα, να ονειρευτώ και γι’αυτόν. Να ονειρευτώ ας πούμε ότι δεν χωρίστηκε κι άλλο σε κομμάτια, ότι δεν κλείστηκε κι άλλο στον εαυτό του, ότι δεν ξέχασε όσα έχει μάθει με τα χρόνια και δεν ενέδωσε στη βία και στο φόβο του άλλου… ότι προχώρησε. Κι αυτό θέλει δουλειά. Και κυρίως θέλει όταν ονειρευόμαστε διάφορα για τον εαυτό μας, να χώνουμε κάπως μες το όνειρο και τους υπόλοιπους. Δεν γίνεται αλλιώς. Έχεις ακούσει την ευχή που λένε οι παλιοί «το παιδί μου να ΄ν΄καλά κι ας ψοφήσουν χίλια αρνιά»; Ε, η γιαγιά μου η Βάσω έλεγε άλλη: «Ο Θεός να ‘χει καλά όλου του κόσμου τα παιδιά και τα δικά μου». Αυτό έλεγε. Τους πιο αγαπημένους της μας έβαζε τελευταίους, να μοιραζόμαστε το καλό που ευχότανε για όλους. Μάλλον ήξερε ότι μόνο έτσι καλυτερεύει ο κόσμος.

Αντώνη Παπαθεοδούλου το elniplex και οι ήρωες των βιβλίων σου, σε ευχαριστούμε θερμά!

Κι εγώ σας ευχαριστώ!

 
Αναρτήθηκε από: ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΛΩΝΑΚΗ