Tα επιχειρηματικά σχέδια του ΥΠΕΠΘ

ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ

Την ίδια στιγμή, που με τις ευλογίες της συγκυβέρνησης, αυξάνονται οι εμπορικές συμφωνίες δικαιόχρησης ή πιστοποίησης στον χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης σαν απάντηση στις «οδηγίες» της τρόικας για την «απελευθέρωση της αγοράς υπηρεσιών», την ίδια ακριβώς στιγμή, που τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ βρίσκονται σε απόγνωση λόγω του νέου ψαλιδίσματος της κρατικής επιχορήγησης, ανοίγεται εντέχνως η συζήτηση για δίδακτρα στους φοιτητές που ξεπερνούν τον από το νόμο προβλεπόμενο χρόνο σπουδών και μπαίνει «μαχαίρι» στη σίτιση. Όχι, βέβαια, ότι μέχρι τώρα οι φοιτητές είχαν εξασφαλισμένη και για όλο το ακαδημαϊκό έτος τη σίτισή τους στις υποβαθμισμένες και ιδιωτικοποιημένες φοιτητικές λέσχες και στα εστιατόρια των Ιδρυμάτων, αλλά, τουλάχιστον, υπήρχε μια στοιχειώδης κάλυψη.

Έτσι από τη νέα ακαδημαϊκή χρονιά μαζί με την κατάρρευση της φοιτητικής μέριμνας στο θέμα της στέγασης, η νέα υπουργική απόφαση, που καθορίζει τους όρους για τη σίτιση στα ΑΕΙ, ζητεί κάθε δικαιούχος να έχει ετήσιο οικογενειακό εισόδημα ώς 45.000 ευρώ. Το παραπέρα ψαλίδισμα του αριθμού των δικαιούχων θεωρείται πιθανό, καθώς η Σύνοδος Πρυτάνεων έχει επισημάνει ότι «τα Ιδρύματα βρίσκονται σε αδυναμία να καλύψουν τη σίτιση μεγάλου αριθμού φοιτητών, αφού το κόστος υπερβαίνει την αντίστοιχη επιχορήγηση». Την κατάσταση περιπλέκει η ανάληψη, από τον Σεπτέμβριο, της αρμοδιότητας της φοιτητικής μέριμνας από τα ΑΕΙ, την ίδια στιγμή που δεν έχουν ακόμη μεταφερθεί στα Ιδρύματα οι πόροι που αναλογούσαν στο Εθνικό Ίδρυμα Νεότητας, το οποίο ήταν έως το τέλος του 2011 αρμόδιο για την φοιτητική μέριμνα.

Βλέποντας κανείς το ρημαδιό και το τέλμα που επικρατεί στην ανώτατη εκπαίδευση, μπορεί να θεωρήσει ότι το εκπαιδευτικό σύστημα δεν δουλεύει. Ωστόσο άμα κοιτάμε το τυρί χάνουμε τη φάκα. Γιατί μια προσεκτική παρατήρηση μπορεί να μας πείσει ότι το σύστημα στην πραγματικότητα δουλεύει!

Η υποχρηματοδότηση, ο οικονομικός στραγγαλισμός, είναι κι αυτό, αλήθεια, μια πολιτική. Και μάλιστα, θα μπορούσε να πει κανείς, ότι είναι και μια αποτελεσματική πολιτική. Για να σκεφθούμε καλύτερα: Πώς μπορεί κάποιος να πριμοδοτήσει την ιδιωτική εκπαίδευση; Μα αφήνοντας την δημόσια εκπαίδευση σε τέλμα. Αυτό είναι για την ιδιωτική εκπαίδευση ένα γκολ πριν αρχίσει ο αγώνας.

Ας το σκεφτούμε πιο καλά. Τι πετυχαίνει κανείς με την υποχρηματοδότηση; Πετυχαίνει μ΄έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Από τη μια, προσφέρει τροφή για κριτική στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, υποδαυλίζει το κλίμα της δυσαρέσκειας, και μέσα από την καλλιέργεια μιας γενικευμένης αβεβαιότητας φορτίζει την μπαταρία στις παραπλανητικές σειρήνες των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Επιδέξια και αθόρυβα, με τη βοήθεια της συστηματικής προβολής των ΜΜΕ, μετά από όλα αυτά όλος ο «προβληματισμός» που αναπτύσσεται μοιάζει με τη θεωρία του πεπρωμένου στη θρησκευτική σκέψη, όπου οι άνθρωποι αναφωνούν «είναι θέλημα θεού» για να εξηγήσουν ή να δικαιολογήσουν μια ορισμένη εξέλιξη των πραγμάτων.

Από την άλλη, εξαναγκάζει τα τριτοβάθμια ιδρύματα «να συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις» τού «κατά Μπολόνια Ευαγγελίου», δηλαδή, να υιοθετήσουν τη συμπεριφορά ιδιωτικής επιχείρησης για να βρουν νέους πόρους, κρατώντας από τη μία τον δίσκο του εράνου και από την άλλη το λιβανιστήρι. Σύμφωνα με τα στρατηγικά-«επιχειρηματικά» σχέδια του ΥΠΕΠΘ η περιστολή της δημόσιας χρηματοδότησης θα δημιουργήσει συνθήκες «δημιουργικής ανασφάλειας» στα πανεπιστήμια και θα τα υποχρεώσει να εξορθολογήσουν τη διαχείρισή τους, περικόπτοντας δαπάνες και λειτουργικά έξοδα, και να στραφούν στην αγορά σε αναζήτηση νέων πηγών εσόδων (δίδακτρα, σύνδεση με επιχειρήσεις, μετατροπή σε επιχειρήσεις πώλησης υπηρεσιών). Έτσι το ένα γρανάζι «πιάνει» το άλλο!

Είναι σίγουρο! Σε σύντομο χρονικό διάστημα, αν ευοδωθούν οι παραπάνω σχεδιασμοί, το Ελληνικό Πανεπιστήμιο θα επιβάλλει δίδακτρα. Ναι, ας μην υπάρχει καμιά αμφιβολία. Και αυτά τα δίδακτρα δεν θα επιβληθούν τυπικά από «πάνω», κεντρικά, αλλά από την κάθε σχολή ξεχωριστά, στο πλαίσιο της «αυτοτέλειας», της «σύνδεσης με την κοινωνία και την οικονομία», της αλλαγής «χρηματοδοτικής κουλτούρας», της «απελευθέρωσης από τα δεσμά της δημόσιας χρηματοδότησης» και άλλων ζαχαρωμένων εκφράσεων που κάθε λίγο και λιγάκι «ξεφουρνίζει» το υπουργικό επιτελείο του Αμαρουσίου. Μαζί με την επιβολή διδάκτρων θα μειώσουν και τα χρόνια προπτυχιακών σπουδών. Γιατί αυτό προκρίνει η «διαδικασία της Μπολόνια», ο ΟΟΣΑ, το Διευθυντήριο. Το δικό μας Υπουργείο Παιδείας απλά λιπαίνει το έδαφος για να έρθουν όλα αυτά σαν…ώριμο φρούτο! Τα δίδακτρα, οι συγχωνεύσεις, τα λουκέτα!

Ωστόσο, ας μην βιάζεται το Υπουργείο Παιδείας να υποδυθεί τον ρόλο αυτού που «γελά καλά, επειδή γελά τελευταίος»…

Πηγή: Η ΑΥΓΗ
Αναρτήθηκε από: ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΛΩΝΑΚΗ