Διαβάσαμε στο greekteachers.gr και μας σηκώθηκε η τρίχα:
Το παρακάτω δημοσίευμα είναι η τελευταία σελίδα του
περιοδικού "Εγώ" Σεπτεμβρίου 2012.Θεωρητικά είναι η έκθεση ενός
μαθητή Δημοτικού που μιλάει για τη δασκάλα του.
Κι αντί στο περιοδικό να μας δώσουν και συγχαρητήρια που οι
Έλληνες μαθητές γράφουν τόσο ωραίες εκθέσεις
κατηγορώντας τους εξαθλιωμένους οικονομικά δασκάλους τους, δημοσιεύουν την επιστολή στην τελευταία
σελίδα του περιοδικού τους μαζί με τα ενδιαφέροντα θέματα που έχουν στο
πρωτοσέλιδό του!!
Στείλτε κι εσείς συνάδελφοι τη δική σας απόγνωση στο
info@egoweekly.gr !!! Nα έχουν και την άλλη άποψη στο περιοδικό!!
Αναρτήθηκε από: ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΛΩΝΑΚΗ
Να τους στείλω εγώ τι μου λένε τα δικά μου τα παιδιά;;;;
ΑπάντησηΔιαγραφή"Γιατί μαμά όλο ασχολείσαι με "τα παιδιά σου" και δεν έχεις χρόνο για μας; Γιατί μαμά δεν ασχολείσαι και λίγο μαζί μας αλλά όλη τη μέρα στο σπίτι προετοιμάζεσαι για το σχολείο; Γιατί μαμά δεν κοιτάζεις και το δικό μου το τετράδιο αλλά ώρες και ώρες κάθε μέρα διορθώνεις τα τετράδια των άλλων παιδιών; Γιατί μαμά πάλι δεν πρόλαβες να μαγειρέψεις και τελικά θα φυτρώσουν τα μακαρόνια στο στομάχι μας; Γιατί μαμά ενώ συνέχεια δουλεύεις δεν έχεις λεφτά να μου πάρεις ποδήλατο, και με σταμάτησες και από τα αγγλικά; Γιατί μαμά όταν είμαστε άρρωστα μας ποτίζεις φάρμακα και μας στέλνεις σχολείο, αντί να μας κρατήσεις στο σπίτι; Και τι σημαίνει δεν μπορείς να αφήσεις τα είκοσι παιδιά της τάξης σου για δύο μέρες; Γιατί μαμά το καλοκαίρι που δυο μήνες είμαστε μαζί περνάς τον ένα τουλάχιστον με πονοκεφάλους και σερνόμενη από κρεβάτι σε καναπέ; Και μου λες ότι βγαίνει η κούραση που δεν έχεις δικαίωμα να βγάλεις στην τάξη, γιατί τι φταίνε τα παιδιά; Και έχεις δικαίωμα να την βγάλεις σε μένα, μαμά; Δεν είμαι κι εγώ παιδί; Και γιατί μαμά σήμερα δεν είχες ένα ευρώ να πάρεις ψωμί για το τραπέζι, αλλά εγώ σε είδα χτες που πήγες στο βιβλιοπωλείο και αγόρασες έναν μαρκαδόρο για τον πίνακα της τάξης σου, που δεν έχει το σχολείο; Και τι θα γίνει αν δεν έχεις μαρκαδόρο για τον πίνακα; Και στην αρχή της χρονιάς σε είδα που αγόρασες πράγματα για το σχολείο, για τη δουλειά σου, λες. Μετά όμως μου είπες ότι δεν θα πάρω τον ωραίο φάκελο με τα σχέδια, αλλά τον άλλο, τον απλό, γιατί δεν έχουμε λεφτά. Κι εγώ σκέφτομαι, μαμά. Σκέφτομαι άσχημα πράγματα. Ότι δεν μας αγαπάς. Ότι αγαπάς πιο πολύ τα παιδάκια σου της τάξης."
Όποιος συνάδελφος έχει παιδιά στο σπίτι τα έχει ακούσει όλα τα παραπάνω, λίγο ως πολύ. Και όταν διαβάζω ή ακούω τέτοια πράγματα όπως αυτά του δημοσιεύματος του περιοδικού αυτού, σκέφτομαι με οργή να τα παρατήσω, να γίνω αυτή η δασκάλα που πιστεύουν όλοι ότι είμαι, αφού δουλεύω στο δημόσιο σχολείο. Αλλά με κρατάει το φιλότιμο.
Και, τελικά, δεν πειράζει αν το αναγνωρίζουν ή όχι. Μου φτάνει που βλέπω το Γιαννάκη λίγο λίγο να διαβάζει το "έλα παπί, πίτα" και που η Μαρία αναγνωρίζει πια το ε και δεν το μπερδεύει με το α.
Και όσον αφορά τα δικά μου τα παιδιά; Μεγαλώνουν και γίνονται σωστοί άνθρωποι. Μπορεί να τους στερώ πολλά πράγματα, αλλά ξέρουν ότι μπορούν να βασιστούν στη μαμά τους για το οτιδήποτε. Και ότι η μαμά τους τα αγαπάει πολύ πολύ πολύ. Αυτό φτάνει. Ίσως.
Έφη.