Όταν σε πνίγει το διεθνές άδικο

Διάβασα το παρακάτω άρθρο και για μια φορά ακόμα σκέψεις απελπισίας με έζωσαν. Τι να σας πω και τι να μου πείτε. Εκεί που δεν υπάρχει σεβασμός προς την ανθρώπινη ζωή δεν μπορεί να υπάρχει και σωτηρία. Και κανείς δεν είναι αθώος.

Κάπου πνίξαμε κάτι μετανάστες πάλι. Εντάξει, δεν ήταν άνθρωποι. Ήταν ‘λαθρομετανάστες’, δηλαδή επικίνδυνοι, δηλαδή με ασθένειες, σύμφωνα με την τηλεόραση. Τι θέλουν κι έρχονται στη χώρα μας; Γιατί δεν κάθονται στις δικές τους; Περίπου διακόσιοι πνίγονται στο Αιγαίο κάθε χρόνο. ‘Θάνατος στο Αιγαίο’, τιτλοφορείται το τελευταίο κεφάλαιο της έκθεσης της Proasyl, της μεγαλύτερης Ευρωπαϊκής οργάνωσης για τους πρόσφυγες: Θάνατος στο Αιγαίο, όπως λέμε, ‘Θάνατος στη Βενετία’. Αλλά η περιγραφόμενη δράση δεν έχει καμία σεξπηρική ποιότητα. Είναι φτηνή, όπως οι ζωές τους. Φτηνές. Ώστε να μην κοστίσουν τίποτα στο κράτος, στους πολιτικούς, σε ψήφους. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που πνίγουμε κόσμο. Στη Λέσβο, στη Χίο, στην Κω, στη Λευκάδα έχουν βρει τραγικό θάνατο χιλιάδες άνθρωποι. Η επαναπροώθηση των βαρκών στα τουρκικά νερά συμβαίνει συνήθως ως εξής: Οι λιμενικοί σέρνουν τη βάρκα με σκοινί, αφαιρούν τη μηχανή και τα καύσιμα και, όταν φτάσουν στη ελληνοτουρκικά ύδατα, σφάζουν σκοινί και φουσκωτό. Οι άνθρωποι αφήνονται στη θάλασσα δίχως κουπιά, μηχανή, ή καύσιμα. 

Παρακρατούνται δε τα προσωπικά τους αντικείμενα - κινητά, λεφτά, χαρτιά. Χωρίς ταυτότητες και διαβατήρια είναι πλέον αδύνατον γι’ αυτούς να λάβουν την ανθρωπιστική βοήθεια που δικαιούνται. Ενώ η Ευρώπη ζητά ειδικό καθεστώς προστασίας για τους Σύριους, το λιμενικό επιβάλλει χρόνια τώρα ένα δικό του ειδικό καθεστώς στο Φαρμακονήσι. 

Στην προ μηνών αναφορά της Proasyl, αφιερώνεται, λόγω ειδικής σκληρότητας, ειδικό κεφάλαιο στο κουτσονήσι που κατοικείται από πρόβατα και στρατιώτες που δεν είναι καθόλου πρόβατα. Αν οι πολιτικοί ειχαν μπει στον κόπο να διαβάσουν τις καταγγελίες, αντί να να τις διαψεύδουν μόνο, η πρόσφατη τραγωδία θα είχε αποφευχθεί. Εκεί οι πρόσφυγες κρατούνταν σε αποθήκη, χωρίς πρόσβαση στον εξωτερικό κόσμο. Μια έγκυος κλωτσήθηκε στην κοιλιά και κατέληξε σε τουρκικό νοσοκομείο. Κάποιοι αφέθηκαν δίχως τροφή στον ήλιο, δαρμένοι, δεμένοι. Ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά. «Όταν φτάσαμε στο Φαρμακονήσι, μας έβαλαν μπρούμυτα στο πάτωμα για ώρες και μας χτυπούσαν σε πρόσωπο και βουβώνες. Είστε σκουπίδια, έλεγαν, Σύριοι σκουπίδια. Όποιον μιλούσε τον άρπαζαν από το λαιμό για να τον πνίξουν… Προσπάθησα να δω και να συγκρατήσω τα πρόσωπά τους αλλά τότε ένας ούρλιαξε, Μη με κοιτάς, και με χτύπησε με το γκλομπ του… Δυο από αυτούς μας έβαλαν ανάμεσά τους και μας κλωτσούσαν σα μπάλα ποδοσφαίρου… Κάποιοι παρέμειναν αναίσθητοι για ώρες… Μας έχωναν βίαια στις βάρκες, μας άφηναν στη θάλασσα δίχως τίποτα… 

Πήραμε τηλέφωνο τις τουρκικές αρχές και μας έσωσαν.» Όσον αφορά το πρόσφατο συγκλονιστικό περιστατικό, οι μάρτυρες δήλωσαν ότι προσπαθούσαν να ανέβουν στην βάρκα του λιμενικού αλλά τους χτυπούσαν να πέσουν πάλι στο νερό και πυροβολούσαν στον αέρα. Έχασαν γυναίκες και παιδιά. Δυο μέρες μετά κρατήθηκαν στην αστυνομία - παράνομα, εφόσον είχαν χαρτιά - και άλλαξαν τις καταθέσεις: ξαφνικά παρουσίαζαν τους λιμενικούς ως σωτήρες. Οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων καταγγέλλουν ότι οι σχετικές καταθέσεις είναι πλαστές. «Δεν υπάρχει λόγος κάποιος που βοηθιέται από της χώρα υποδοχής, να την καταγγείλει». Μια εξευγενισμένη τεχνική επαναπροώθησης είναι ο κυματισμός: το λιμενικό σκάφος χορεύει σουίνγκ μπροστά από τη βάρκα των ακολύμβητων τσουλώντας τους σιγά σιγά προς τις τούρκικες ακτές. Μέχρι να φτάσουν βέβαια η βάρκα έχει γεμίσει νερά, ακόμα και σε ιδανικές συνθήκες δίχως κύματα και αέρα που θα τουμπάρει τη βάρκα, η οποία μπορεί έτσι κι αλλιώς να τουμπάρει από τον πανικό των ανθρώπων που τη βλέπουν να γεμίζει νερά. Μάλλον στον κυματισμό αναφέρεται ο πρωθυπουργός όταν καυχιέται για την χρησιμοποίηση ‘νόμιμων’ μεθόδων αποτροπής. 

Ο Βαρβιτσιώτης έχει μιλήσει επανειλημμένα για Προστασία των Συνόρων, επί λέξει, «δεν πρέπει να αφήνεται ο ευρωπαϊκός νότος να τους αντιμετωπίζει μόνος του». Ας πνίξουν κανέναν και οι Γερμανοί, στο κάτω κάτω. Τους Γερμανούς όμως δεν τους παίρνει: Έχουν εξαντλήσει τον επιτρεπτό αριθμό δολοφονιών ανά κράτος ανά χιλιετηρίδα. Αλλά και την ανοχή στον αριθμό χολιγουντιανών ταινιών για το ολοκαύτωμα. Έτσι, μας έβαλαν να υπογράψουμε το Δουβλίνο 2. Ώστε να αναλάβουμε τις βρωμοδουλειές. Δεν είμαστε οι μόνοι που πνίγουμε μετανάστες, αλίμονο. Είναι διεθνώς γνωστή και κατακριτέα η τραγωδία της Λαμπεντούσα, κατά την οποία οι Ιταλοί έπνιξαν κόσμο. Το έκαναν συστηματικά και πριν, αφού, για κάθε περιστατικό που μαθαίνεται, πολλά αποσιωπούνται. Χρειάζεται όμως προστασία των ανθρώπων, όχι προστασία των συνόρων. Και μάλλον, όταν η Ευρώπη ζητούσε ‘ειδικό καθεστώς για τους Σύριους’, δεν εννοούσε τον ειδικό πνιγμό. Ο υπουργός ναυτιλίας όμως πιστεύει ότι «η χώρα μας δε μπορεί να αντέξει άλλους ‘παράνομους μετανάστες’». Δεν αναφέρθηκε καν σε πρόσφυγες. Παρομοίως ο Σαμαράς, καυχιέται για τη ‘νομιμοποίηση τακτικών αποτροπής που απαγορεύονταν’ (!) και για την ευρεία χρήση της (ψεύτικης) λέξης ‘λαθρομετανάστευση’ την οποία επέβαλλε λέει στην Ευρώπη. Αγνοεί δε τη σημασία του ‘πρόσφυγα’, εφόσον με τις ‘μεθόδους αποτροπής’ δε δίνει το δικαίωμα έστω στους πρόσφυγες να αποδείξουν την ιδιότητά τους.

 Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι λαθραία. Τι είναι ‘πρόσφυγας’; Ο άνθρωπος που έρχεται από χώρα οπού κινδυνεύει η ζωή του. Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο οφείλουμε να τον προστατεύουμε με κάθε τρόπο. Ο Έλληνας λιμενικός όμως είναι λίγο αγράμματος. Εκεί που έγραφε ‘προστατεύουμε’, διάβασε ‘πασπατεύουμε’, δηλαδή, πασπατεύουμε τον πρόσφυγα μέχρι να βρούμε τα λεφτά του, τα κινητά του, τ’ αρχίδια του και να του τα αφαιρέσουμε. Εκεί που έγραφε ‘Δίκαιο’, διάβασε ‘Άδικο’. Εφαρμόζει λοιπόν το ‘Διεθνές Άδικο’. Ο Έλλην πολιτικός, αγνοεί τα αυτονόητα: οι πρόσφυγες χρειάζονται ασφαλές καταφύγιο, ασφαλή διακίνηση στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ώστε να πάνε στις χώρες που επιθυμούν και να μπορούν να βρουν τις οικογένειές τους. Η καθημερινότητα στην Ελλάδα όμως είναι λίγο διαφορετική. Σαν τις ελληνικές φυλακές δεν έχει. Σαν την Αμυγδαλέζα ούτε στο Ιράν, λένε οι πρόσφυγες. Η ελληνική αστυνομία είναι η σκληρότερη. Αν κάθε λαός έχει τον μπάτσο που του αξίζει, έχουμε πιάσει πιάτο. Αν κάθε λαός έχει τον πολιτικό που του αξίζει, επίσης. 

Θα γελούσε και το παρδαλό πρόβατο του Φαρμακονησίου με τις δηλώσεις, αν δεν έκλαιγε τους αδικοπνιγμένους. Ζούμε ένα καθεστώς συγκαλυμμένου ναζισμού, το οποίο δε θέλουμε να ξέρουμε - εφόσον δεν ξέρουμε μπορούμε να συνεχίσουμε ήσυχα να τρώμε τις μακαρονάδες μας, αδαείς σχετικά με το ότι άλλοι δε θα ξαναφάνε ποτέ την δική τους φασολάδα, την λίγο πιο καυτερή και νόστιμη από τη δικιά μας. Ότι κι αυτοί έχουν μάνες, παιδιά, φασολάδα. Και δεν θα την ξαναφάνε ποτέ. Δε θα κλάψουν ποτέ και, αρκετούς από αυτούς, δεν θα τους κλάψουν ποτέ, γιατί κανείς δεν θα μάθει ποτέ ότι πνίγηκαν στο Αιγαίο. Είτε οι συγγενείς τους σφάχτηκαν στον πόλεμο, είτε, αν ζουν, τους φαντάζονται ευτυχισμένους σε ένα καινούριο ευρωπαϊκό πολιτισμένο μέρος. Η Ελλάδα όμως δεν είναι ένα τέτοιο μέρος. Ο Έλληνας δεν απαιτεί ένα τέτοιο μέρος. Ψηφίζει έναν άλλο πολιτικό. Γεμίζει το φέισμπουκ με ποίηση. Το στόμα με φαί. Τ' αυτιά με ψεύτικες λέξεις όπως ‘λαθρομεταν...’ Γεμίζει ψέματα μήπως ξεχάσει ότι αυτοί που πνίξαμε ήταν άνθρωποι. 

Στο μεταξύ, περιμένει. Ακόμα περιμένει την κυβέρνησή του να απαντήσει στις σοβαρές καταγγελίες της έκθεσης της Proasyl που αναφέρονταν σε συστηματική παράνομη επαναπροώθηση σκαφών στην Τουρκία, που θέτει σε κίνδυνο τη ζωή προσφύγων - αντί να μετα-τρομοκρατεί τους μάρτυρες ώστε να αλλάξουν τις καταθέσεις των. Περιμένει έρευνα για το «πώς ανθρώπινες ζωές χάθηκαν σε πλοιάριο υπό ρυμούλκηση», όπως αναφέρει ο ΟΗΕ. Και περιμένει. ΥΓ. Για τις παράνομες επαναπροωθήσεις υπάρχουν πολλές καταγγελίες από διεθνείς οργανώσεις τις οποίες η ελληνική κυβέρνηση αρνείται. Η Ελλάδα έχει ήδη καταδικαστεί για 11 περιπτώσεις παραβίασης ανθρώπινων δικαιωμάτων, σχετικά με τις συνθήκες στα κέντρα κράτησης μεταναστών, από το 2009 μέχρι το 2012. 

Πηγή: www.lifo.gr

Αναρτήθηκε από: ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΛΩΝΑΚΗ

Κάπου πνίξαμε κάτι μετανάστες πάλι. Εντάξει, δεν ήταν άνθρωποι. Ήταν ‘λαθρομετανάστες’, δηλαδή επικίνδυνοι, δηλαδή με ασθένειες, σύμφωνα με την τηλεόραση. Τι θέλουν κι έρχονται στη χώρα μας; Γιατί δεν κάθονται στις δικές τους; Περίπου διακόσιοι πνίγονται στο Αιγαίο κάθε χρόνο. ‘Θάνατος στο Αιγαίο’, τιτλοφορείται το τελευταίο κεφάλαιο της έκθεσης της Proasyl, της μεγαλύτερης Ευρωπαϊκής οργάνωσης για τους πρόσφυγες: Θάνατος στο Αιγαίο, όπως λέμε, ‘Θάνατος στη Βενετία’. Αλλά η περιγραφόμενη δράση δεν έχει καμία σεξπηρική ποιότητα. Είναι φτηνή, όπως οι ζωές τους. Φτηνές. Ώστε να μην κοστίσουν τίποτα στο κράτος, στους πολιτικούς, σε ψήφους. Δεν είναι η πρώτη φορά που πνίγουμε κόσμο. Στη Λέσβο, στη Χίο, στην Κω, στη Λευκάδα έχουν βρει τραγικό θάνατο χιλιάδες άνθρωποι. Η επαναπροώθηση των βαρκών στα τουρκικά νερά συμβαίνει συνήθως ως εξής: Οι λιμενικοί σέρνουν τη βάρκα με σκοινί, αφαιρούν τη μηχανή και τα καύσιμα και, όταν φτάσουν στη ελληνοτουρκικά ύδατα, σφάζουν σκοινί και φουσκωτό. Οι άνθρωποι αφήνονται στη θάλασσα δίχως κουπιά, μηχανή, ή καύσιμα. Παρακρατούνται δε τα προσωπικά τους αντικείμενα - κινητά, λεφτά, χαρτιά. Χωρίς ταυτότητες και διαβατήρια είναι πλέον αδύνατον γι’ αυτούς να λάβουν την ανθρωπιστική βοήθεια που δικαιούνται. Ενώ η Ευρώπη ζητά ειδικό καθεστώς προστασίας για τους Σύριους, το λιμενικό επιβάλλει χρόνια τώρα ένα δικό του ειδικό καθεστώς στο Φαρμακονήσι. Στην προ μηνών αναφορά της Proasyl, αφιερώνεται, λόγω ειδικής σκληρότητας, ειδικό κεφάλαιο στο κουτσονήσι που κατοικείται από πρόβατα και στρατιώτες που δεν είναι καθόλου πρόβατα. Αν οι πολιτικοί ειχαν μπει στον κόπο να διαβάσουν τις καταγγελίες, αντί να να τις διαψεύδουν μόνο, η πρόσφατη τραγωδία θα είχε αποφευχθεί. Εκεί οι πρόσφυγες κρατούνταν σε αποθήκη, χωρίς πρόσβαση στον εξωτερικό κόσμο. Μια έγκυος κλωτσήθηκε στην κοιλιά και κατέληξε σε τουρκικό νοσοκομείο. Κάποιοι αφέθηκαν δίχως τροφή στον ήλιο, δαρμένοι, δεμένοι. Ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά. «Όταν φτάσαμε στο Φαρμακονήσι, μας έβαλαν μπρούμυτα στο πάτωμα για ώρες και μας χτυπούσαν σε πρόσωπο και βουβώνες. Είστε σκουπίδια, έλεγαν, Σύριοι σκουπίδια. Όποιον μιλούσε τον άρπαζαν από το λαιμό για να τον πνίξουν… Προσπάθησα να δω και να συγκρατήσω τα πρόσωπά τους αλλά τότε ένας ούρλιαξε, Μη με κοιτάς, και με χτύπησε με το γκλομπ του… Δυο από αυτούς μας έβαλαν ανάμεσά τους και μας κλωτσούσαν σα μπάλα ποδοσφαίρου… Κάποιοι παρέμειναν αναίσθητοι για ώρες… Μας έχωναν βίαια στις βάρκες, μας άφηναν στη θάλασσα δίχως τίποτα… Πήραμε τηλέφωνο τις τουρκικές αρχές και μας έσωσαν.» Όσον αφορά το πρόσφατο συγκλονιστικό περιστατικό, οι μάρτυρες δήλωσαν ότι προσπαθούσαν να ανέβουν στην βάρκα του λιμενικού αλλά τους χτυπούσαν να πέσουν πάλι στο νερό και πυροβολούσαν στον αέρα. Έχασαν γυναίκες και παιδιά. Δυο μέρες μετά κρατήθηκαν στην αστυνομία - παράνομα, εφόσον είχαν χαρτιά - και άλλαξαν τις καταθέσεις: ξαφνικά παρουσίαζαν τους λιμενικούς ως σωτήρες. Οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων καταγγέλλουν ότι οι σχετικές καταθέσεις είναι πλαστές. «Δεν υπάρχει λόγος κάποιος που βοηθιέται από της χώρα υποδοχής, να την καταγγείλει». Μια εξευγενισμένη τεχνική επαναπροώθησης είναι ο κυματισμός: το λιμενικό σκάφος χορεύει σουίνγκ μπροστά από τη βάρκα των ακολύμβητων τσουλώντας τους σιγά σιγά προς τις τούρκικες ακτές. Μέχρι να φτάσουν βέβαια η βάρκα έχει γεμίσει νερά, ακόμα και σε ιδανικές συνθήκες δίχως κύματα και αέρα που θα τουμπάρει τη βάρκα, η οποία μπορεί έτσι κι αλλιώς να τουμπάρει από τον πανικό των ανθρώπων που τη βλέπουν να γεμίζει νερά. Μάλλον στον κυματισμό αναφέρεται ο πρωθυπουργός όταν καυχιέται για την χρησιμοποίηση ‘νόμιμων’ μεθόδων αποτροπής. Ο Βαρβιτσιώτης έχει μιλήσει επανειλημμένα για Προστασία των Συνόρων, επί λέξει, «δεν πρέπει να αφήνεται ο ευρωπαϊκός νότος να τους αντιμετωπίζει μόνος του». Ας πνίξουν κανέναν και οι Γερμανοί, στο κάτω κάτω. Τους Γερμανούς όμως δεν τους παίρνει: Έχουν εξαντλήσει τον επιτρεπτό αριθμό δολοφονιών ανά κράτος ανά χιλιετηρίδα. Αλλά και την ανοχή στον αριθμό χολιγουντιανών ταινιών για το ολοκαύτωμα. Έτσι, μας έβαλαν να υπογράψουμε το Δουβλίνο 2. Ώστε να αναλάβουμε τις βρωμοδουλειές. Δεν είμαστε οι μόνοι που πνίγουμε μετανάστες, αλίμονο. Είναι διεθνώς γνωστή και κατακριτέα η τραγωδία της Λαμπεντούσα, κατά την οποία οι Ιταλοί έπνιξαν κόσμο. Το έκαναν συστηματικά και πριν, αφού, για κάθε περιστατικό που μαθαίνεται, πολλά αποσιωπούνται. Χρειάζεται όμως προστασία των ανθρώπων, όχι προστασία των συνόρων. Και μάλλον, όταν η Ευρώπη ζητούσε ‘ειδικό καθεστώς για τους Σύριους’, δεν εννοούσε τον ειδικό πνιγμό. Ο υπουργός ναυτιλίας όμως πιστεύει ότι «η χώρα μας δε μπορεί να αντέξει άλλους ‘παράνομους μετανάστες’». Δεν αναφέρθηκε καν σε πρόσφυγες. Παρομοίως ο Σαμαράς, καυχιέται για τη ‘νομιμοποίηση τακτικών αποτροπής που απαγορεύονταν’ (!) και για την ευρεία χρήση της (ψεύτικης) λέξης ‘λαθρομετανάστευση’ την οποία επέβαλλε λέει στην Ευρώπη. Αγνοεί δε τη σημασία του ‘πρόσφυγα’, εφόσον με τις ‘μεθόδους αποτροπής’ δε δίνει το δικαίωμα έστω στους πρόσφυγες να αποδείξουν την ιδιότητά τους. Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι λαθραία. Τι είναι ‘πρόσφυγας’; Ο άνθρωπος που έρχεται από χώρα οπού κινδυνεύει η ζωή του. Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο οφείλουμε να τον προστατεύουμε με κάθε τρόπο. Ο Έλληνας λιμενικός όμως είναι λίγο αγράμματος. Εκεί που έγραφε ‘προστατεύουμε’, διάβασε ‘πασπατεύουμε’, δηλαδή, πασπατεύουμε τον πρόσφυγα μέχρι να βρούμε τα λεφτά του, τα κινητά του, τ’ αρχίδια του και να του τα αφαιρέσουμε. Εκεί που έγραφε ‘Δίκαιο’, διάβασε ‘Άδικο’. Εφαρμόζει λοιπόν το ‘Διεθνές Άδικο’. Ο Έλλην πολιτικός, αγνοεί τα αυτονόητα: οι πρόσφυγες χρειάζονται ασφαλές καταφύγιο, ασφαλή διακίνηση στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ώστε να πάνε στις χώρες που επιθυμούν και να μπορούν να βρουν τις οικογένειές τους. Η καθημερινότητα στην Ελλάδα όμως είναι λίγο διαφορετική. Σαν τις ελληνικές φυλακές δεν έχει. Σαν την Αμυγδαλέζα ούτε στο Ιράν, λένε οι πρόσφυγες. Η ελληνική αστυνομία είναι η σκληρότερη. Αν κάθε λαός έχει τον μπάτσο που του αξίζει, έχουμε πιάσει πιάτο. Αν κάθε λαός έχει τον πολιτικό που του αξίζει, επίσης. Θα γελούσε και το παρδαλό πρόβατο του Φαρμακονησίου με τις δηλώσεις, αν δεν έκλαιγε τους αδικοπνιγμένους. Ζούμε ένα καθεστώς συγκαλυμμένου ναζισμού, το οποίο δε θέλουμε να ξέρουμε - εφόσον δεν ξέρουμε μπορούμε να συνεχίσουμε ήσυχα να τρώμε τις μακαρονάδες μας, αδαείς σχετικά με το ότι άλλοι δε θα ξαναφάνε ποτέ την δική τους φασολάδα, την λίγο πιο καυτερή και νόστιμη από τη δικιά μας. Ότι κι αυτοί έχουν μάνες, παιδιά, φασολάδα. Και δεν θα την ξαναφάνε ποτέ. Δε θα κλάψουν ποτέ και, αρκετούς από αυτούς, δεν θα τους κλάψουν ποτέ, γιατί κανείς δεν θα μάθει ποτέ ότι πνίγηκαν στο Αιγαίο. Είτε οι συγγενείς τους σφάχτηκαν στον πόλεμο, είτε, αν ζουν, τους φαντάζονται ευτυχισμένους σε ένα καινούριο ευρωπαϊκό πολιτισμένο μέρος. Η Ελλάδα όμως δεν είναι ένα τέτοιο μέρος. Ο Έλληνας δεν απαιτεί ένα τέτοιο μέρος. Ψηφίζει έναν άλλο πολιτικό. Γεμίζει το φέισμπουκ με ποίηση. Το στόμα με φαί. Τ' αυτιά με ψεύτικες λέξεις όπως ‘λαθρομεταν...’ Γεμίζει ψέματα μήπως ξεχάσει ότι αυτοί που πνίξαμε ήταν άνθρωποι. Στο μεταξύ, περιμένει. Ακόμα περιμένει την κυβέρνησή του να απαντήσει στις σοβαρές καταγγελίες της έκθεσης της Proasyl που αναφέρονταν σε συστηματική παράνομη επαναπροώθηση σκαφών στην Τουρκία, που θέτει σε κίνδυνο τη ζωή προσφύγων - αντί να μετα-τρομοκρατεί τους μάρτυρες ώστε να αλλάξουν τις καταθέσεις των. Περιμένει έρευνα για το «πώς ανθρώπινες ζωές χάθηκαν σε πλοιάριο υπό ρυμούλκηση», όπως αναφέρει ο ΟΗΕ. Και περιμένει. ΥΓ. Για τις παράνομες επαναπροωθήσεις υπάρχουν πολλές καταγγελίες από διεθνείς οργανώσεις τις οποίες η ελληνική κυβέρνηση αρνείται. Η Ελλάδα έχει ήδη καταδικαστεί για 11 περιπτώσεις παραβίασης ανθρώπινων δικαιωμάτων, σχετικά με τις συνθήκες στα κέντρα κράτησης μεταναστών, από το 2009 μέχρι το 2012. Πηγή: www.lifo.gr