Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Μια νύχτα στο μουσείο με μικρούς μαθητές



Πώς είναι να κοιμάται κανείς μέσα σε ένα μουσείο, σε έναν χώρο τέχνης, ανάμεσα σε υπέροχους πίνακες και μοναδικά έργα; Η Ηλιάνα, ο Χάρης, ο Λέανδρος, η Αλεξάνδρα, η Χρυσαφένια, η Δέσποινα, η Χριστιάνα, η Χαρά, μαθητές Δημοτικού, μπορούν να σας απαντήσουν. Γιατί έγιναν μια όμορφη παρέα, μια χαρούμενη συντροφιά, η οποία έζησε αυτή την ξεχωριστή εμπειρία.

«Μπλε, κόκκινο και κίτρινο. Με είχε μάθει ο δάσκαλός μου να ζωγραφίζω με τρία χρώματα για να έχει χρωματική ενότητα ο πίνακας», απάντησε ο Βασίλης Θεοχαράκης σε ερώτηση ενός μαθητή


Συμμετείχαν (μαζί με τους γονείς τους) στο πρόγραμμα του «Ιδρύματος Β&Μ Θεοχαράκη», Museum Sleepover, δηλαδή πέρασαν μέρος του Σαββατοκύριακού τους στο νεοκλασικό κτίριο της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας, βιώνοντας μια μοναδική νυχτερινή εμπειρία, περιτριγυρισμένοι από πολύτιμα έργα τέχνης. Η δράση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της έκθεσης «Βασίλης Θεοχαράκης. Θάλασσες και Δάση Ζωγραφική: 2007-2013», δίνοντας την ευκαιρία σε μικρούς και μεγάλους να αποκτήσουν μια βιωματική σχέση με την εικαστική δημιουργία. Κι ακόμη κάτι πολύτιμο: να ξεναγηθούν στην έκθεση από τον ίδιο τον καλλιτέχνη, τον κ. Βασίλη Θεοχαράκη.

Η ξενάγηση ξεκίνησε από τον 5ο όροφο, τη μόνιμη έκθεση έργων του Σπύρου Παπαλουκά, δασκάλου του Β. Θεοχαράκη. Ο τελευταίος θυμήθηκε τις συμβουλές του δασκάλου του, τις οποίες ακολούθησε σε όλη του την καριέρα («ένας πίνακας για να είναι σωστός χρειάζεται άξονες»), όπως και το ότι επί δύο χρόνια του επέβαλλε μόνο να σχεδιάζει, ζητώντας του απόλυτη ακρίβεια στο σχέδιο.

Μάλιστα διηγήθηκε και μια ιστορία. Ως φοιτητής ο κ. Θεοχαράκης είχε ένα Φολκσβάγκεν. Κάποια μέρα ο δάσκαλός του του ζήτησε να τον επιστρέψει στο σπίτι. Ο κ. Θεοχαράκης, ως γρήγορος οδηγός, έκανε σφήνες. «Βασίλη μου, εάν δεν σε είχα μάθει να μετράς τις αποστάσεις, δεν θα μπορούσες να οδηγήσεις» του είπε ο Παπαλουκάς!


Σε ένα φουσκωτό σκάφος
Μια προσωπογραφία του καλλιτέχνη («την έφτιαξα όταν ήμουν 25-26 χρονών» είπε. «Ζωγράφιζα σε έναν καθρέφτη τον εαυτό μου? Ετσι θυμόμαστε πώς ήμασταν νέοι») αποτέλεσε την «εισαγωγή» της έκθεσης. Υστερα μας υποδέχθηκαν οι ακουαρέλες με τα νησιά, τις οποίες, όπως εξήγησε, ζωγράφισε μέσα σε ένα φουσκωτό σκάφος, αραγμένο για πολλές ώρες σε συγκεκριμένο σημείο.

Τα εργαλεία του; «Ενα κομμάτι χαρτί, ένα κουτάκι με μπογιές κι ένα πινελάκι. Καθόμουν, τοποθετούσα μπροστά μου το χαρτί μου και σχεδίαζα. Και στη συνέχεια έβαζα χρώμα? Η έκφραση είναι καθαρά δική μου. Πρέπει να φτιάχνει κανείς αυτό που βλέπει ή όπως θέλει να το βλέπει» τόνισε, για να προσθέσει: «Εχω ζωγραφίσει σχεδόν όλα τα νησιά της Ελλάδος. Οοολα».


Οι μαθητές συμμετείχαν στη δράση «Παίζω με τις τέχνες με αφορμή την έκθεση ζωγραφικής» με την καθοδήγηση του μουσικοπαιδαγωγού Παναγιώτη Τσιρίδη και τη Ρένια Χρυσουλάκη στο πιάνο (πάνω αριστερά). Μετά το δείπνο, οι μικροί επισκέπτες βούρτσισαν τα δόντια τους και φόρεσαν τις πιτζάμες τους. Τα φώτα έκλεισαν...
 
 
«Εχετε ζωγραφίσει κάτι που έχετε φανταστεί;» τον ρώτησε μια μικρούλα κοκκινομάλλα. «Πάρα πολλά? Μου αρέσει να ονειρεύομαι. Να φαντάζομαι κάτι το θείο. Θείο είναι ο Θεός. Κι αυτό θα πρέπει να το προσέχετε κι εσείς. Να κάνετε κάτι καλύτερο από αυτό που έχει γίνει».

Κάποιες απειροελάχιστες «μολυβιές» τράβηξαν την προσοχή της παρέας. «Ναι. Με το μολύβι έκανα τα σχέδια. Αυτό που ήθελα να φτιάξω. Τα περισσότερα τα σβήνω μετά... Από πλευράς ακριβείας αντικειμένου το έργο είναι απόλυτο». Οι θάλασσες, ελαιογραφίες, έτοιμες να βγουν από τον καμβά, με θαλασσοταραχή, με κύματα αφρισμένα, την ώρα που δύει ο ήλιος, όλα αυτά τα «μεγάλα έργα είναι φτιαγμένα στο ατελιέ». Ο πίνακας «Μέσα στο κύμα» (2013), ένα κύμα που σπάει στα βράχια, είναι «ιδιαίτερος», αφού τον «δυσκόλεψε» και χρειάστηκε περίπου ενάμιση μήνα για να τον ολοκληρώσει. «Κάποτε έφτιαχνα ένα έργο για? 10 χρόνια!». «Πόσα χρώματα χρησιμοποιείτε;» ρώτησε έκπληκτος ο μικρός που μετρούσε τις αποχρώσεις του πράσινου σε έναν πίνακα, του μπλε σε άλλον. «Τρία. Μπλε, κόκκινο και κίτρινο. Με είχε μάθει ο δάσκαλός μου να ζωγραφίζω με τρία χρώματα για να έχει χρωματική ενότητα ο πίνακας».

Τον «Αποχαιρετισμό του Αργοναύτη» (2009) «δεν τον ζωγράφισα τυχαία. Μου ζήτησαν να φτιάξω ένα έργο που να θυμίζει Ντε Κίρικο» εξήγησε. «Για να δείτε πίνακες τέτοιου μεγέθους, πρέπει να στέκεστε μακριά» ήταν η συμβουλή του κι η ομάδα έκανε πολλά βήματα προς τα πίσω.

Εργάζεται περίπου τρεις ώρες την ημέρα, τα απογεύματα ή τα βράδια, όπως διευκρίνισε. Καμιά φορά ξεχνιέται και, όταν η ώρα έχει περάσει, η σύζυγός του είναι εκείνη που τον επαναφέρει στην καθημερινότητα. «Εάν δεν δουλέψετε, δεν προσπαθήσετε, δεν θα πετύχετε» συμβούλευσε.
«Η εμπειρία μου αυτή, κυριολεκτικά, με γέμισε χαρά» μας είπε μετά την ολοκλήρωση της ξενάγησης ο κ. Βασίλης Θεοχαράκης. «Δεν το έχω ξανακάνει. Αφενός είμαι πολυάσχολος, αφετέρου είναι η πρώτη φορά που μου ζητήθηκε. Το χάρηκα. Ευχαριστηθήκατε, αγάπες μου;» απηύθυνε τον λόγο στους μικρούς φιλότεχνους (οκτώ στον αριθμό). «Ναιαιαι» ήταν η απάντηση που πήρε, εν χορώ, ενώ κάποια κορίτσια, ως ανάμνηση του γεγονότος, του ζήτησαν την υπογραφή του σε ένα χαρτί.

Εδώ και δύο χρόνια το «Ιδρυμα Θεοχαράκη» πραγματοποιεί προγράμματα sleepover, ένα σε κάθε έκθεση, μας πληροφορεί ο γενικός διευθυντής Φώτης Παπαθανασίου (το επόμενο θα οργανωθεί στην έκθεση «Κωνσταντίνος Παρθένης Τέχνη και πνεύμα».

Υστερα από ένα γεμάτο τρίωρο, κατά τη διάρκεια του δείπνου, στο καφέ Merlin, ανάμεσα στα πιάτα που επιμελήθηκε ο κ. Κυριάκος Καραντώνης (μπιφτέκια με πένες χρωματιστές, σαλάτα και cheesecake) ακούστηκαν απόψεις κι εκτιμήσεις. «Μαθαίνεις περισσότερα με αυτόν τον τρόπο. Και με το να κοιμηθείς μέσα σε ένα μουσείο», υποστήριξε με σθένος η Δέσποινα.

Η Χριστιάνα μίλησε ως «παλιά καραβάνα», μια που ήταν η δεύτερη φορά που παρακολουθούσε ανάλογη δράση (η πρώτη ήταν στην έκθεση Κ. Π. Καβάφης «Ζωγραφισμένα»): «Μου άρεσε πολύ που κοιμήθηκα στο μουσείο». «Να μοιράζεσαι με τα παιδιά σου ανάλογες εμπειρίες είναι κάτι σπάνιο. Μας χρειάζεται αυτό το εικαστικό μοίρασμα», μας είπε η Γκρέτα, μητέρα του 9χρονου Χάρη. Λίγο νωρίτερα η Αλεξάνδρα είχε σημειώσει με τα παιδικά της γράμματα στο βιβλίο επισκεπτών: «Φανταστικά έργα»!

«Θα ξανάρθουμε!»
Ανάμεσα σε δάση πυκνά, δέντρα και φυλλωσιές, τοπία που το ανθρώπινο πόδι δεν μπορεί να περπατήσει, εκεί στον 2ο όροφο του Ιδρύματος, επτά διπλά κι ένα μονό στρώμα περίμεναν μικρούς και μεγάλους στο κλείσιμο της ημέρας, για να παραδοθούν στην αγκαλιά του Μορφέα.
Οι μικροί επισκέπτες βούρτσισαν τα δόντια τους και φόρεσαν τις πιτζάμες τους. Τα φώτα έκλεισαν. Τότε ο κόσμος των ονείρων εισέβαλε με θάλασσες και κύματα που εναλλάσσονταν με το πράσινο της γης και το γαλάζιο του ουρανού. Οι καλημέρες ήταν χαρούμενες και ζωηρές κι η υπόσχεση αδιαπραγμάτευτη: «Θα ξανάρθουμε!».

Πηγή: http://www.ethnos.gr
Αναρτήθηκε από: ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΛΩΝΑΚΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου