Σήμερα ήταν το προγραμματισμένο χαλοΣάββατο της χρονιάς. Έτσι το λέμε εμείς στην οικογένεια. Είναι αυτό που κανονίζουμε όλες να μην κανονίσουμε τίποτα, για να κάνουμε γενική καθαριότητα και να στρώσουμε τα χαλιά. Συνήθως βέβαια αυτή τη δουλειά την κάνουμε το Σάββατο πριν του Αγίου Αντρέα, αλλά φέτος ας όψονται τα μάι σκούλια....
Μαζευτήκαμε λοιπόν, και οι τρεις και αρχίσαμε τα κουλά που κάνουμε όλες εμείς οι γυναίκες. Και φυσικά εγώ, ως μεγαλύτερη, δεν ήμουνα και ευχαριστημένη με ότι έκαναν τα κορίτσια και όλο τις τσιγκλούσα: και πίσω από το κρεβάτι, σπρώξτε το ντουλάπι και καθαρίστε από πίσω, σφουγγαρίστε πίσω από το κομοδίνο, μεταφέρετε τις πολυθρόνες και καθαρίστε απο κάτω, τις ντουλάπες, τα συρτάρια, τα σοβατεπιά.... Αυτές κιουρίες! Έκαναν την υπομονή τους. Σου λέει ένα χαλοΣάββατο είναι το ρημάδι, θα τα βάλουμε, θα περάσει! Ώσπου επιτέλους ήρθε η ιερή εκείνη στιγμή, που όλα ήταν έτοιμα και έπρεπε να στρώσουμε τα χαλιά.
- ΦΕΡΤΕ ΤΑ! φωνάζω πανηγυρικά.
Έτρεξαν τα κορίτσια σβέλτα καθότι η ώρα της φτου ξελευτερίας τους πλησίαζε και τίποτα δεν μπορούσε πλέον να τη σταματήσει.
-ΜΑΝΑΑΑΑΑ!!!!!! τις ακούω ξαφνικά να σκούζουν.
Τι συμβαίνει, ρε παιδιά; Προς τι ο χαλασμός; Πάω στο δωμάτιο. Και τι να δω, κοινό μου; Το συρτάρι που βάζουμε τα χαλιά αδειανό! Μας έκλεψαν τα χαλιά; Πώς; Πότε; Σκέψου, βρε! Αμάν! Τα χαλιά είναι στο χαλά και εγώ δεν ειδοποίησα να τα φέρουν.
-Είμαστε καλά; ΧαλοΣάββατο χωρίς χαλιά; Τα κορίτσια νευρίασαν νομίζω λιγάκι.
Ο χαλάς στο τηλέφωνο μου είπε ότι δεν παραδίδει τέτοια ώρα πλέον χαλιά. Από Δευτέρα. Άντε τώρα να τις πείσω να κάνουμε και χαλοΔευτέρα, γιατί δεν μπορώ να σηκώνω μόνη μου τα έπιπλα. Φτου!
Τώρα, κοινό μου, σκέφτομαι, αν σ' αυτή την ηλικία που είμαι ακόμα τόσο νέα (και δε θέλω αντιρρήσεις) δε θυμάμαι ότι χρειάζομαι χαλιά για να κάνω χαλοΣάββατο, θα θυμάμαι στα 65 και βάλε πώς κλίνεται η β΄ συζυγία ή πώς γίνεται η αναγωγή στη μονάδα, οέο;;;
Αναρτήθηκε από: ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΛΩΝΑΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου