Νεανική βία: Ευθύνονται μόνο οι νέοι;

Η αυξητική τάση των περιστατικών βίας στην παιδική και εφηβική ηλικία αποτελεί ανησυχητικό φαινόμενο που απασχολεί, σοβαρά τα τελευταία χρόνια τη διεθνή κοινότητα. Ιδιαίτερα ανησυχητικές είναι οι διαστάσεις που έχει πάρει η διαλεκτική της βίας στο χώρο του σχολείου.

Το σχολείο εμπλέκεται «υποχρεωτικά» στον χορό της βίας. Αποτελεί χώρο συνάντησης της κουλτούρας, της αντι-κουλτούρας και της υπο-κουλτούρας που δονούν το έδαφος της ελληνικής κοινωνίας. Συστεγάζει παιδιά και έφηβους που μεγαλώνουν σε μια κρίσιμη περίοδο για την ελληνική κοινωνία. Μιμούνται, αντιγράφουν και ενεργούν σύμφωνα με τα προβαλλόμενα πρότυπα. Η παρορμητική φύση τους, η αγωνία τους για το μέλλον ή η αδιαφορία τους γι' αυτό, ο δυναμισμός τους και η απορρέουσα, από αυτόν, υπεροχή, ή η χαμηλή αυτοεκτίμησή τους, συχνωτίζονται με την αδιαλλαξία, τον πειθαναγκασμό και τις κοινωνικές ανισότητες δημιουργώντας έτσι ένα εκρηκτικό μίγμα.

Βλέπουν οι έφηβοι πως «δεν τους ακούει κανείς». Και σε αυτό προστίθενται οι διαλυμένες ανθρώπινες σχέσεις κι ένα σχολείο «σπασμένος καθρέπτης», στον οποίο βλέπουν το πρόσωπό τους κατακερματισμένο. Ενα πρόσωπο που δεν πρόλαβαν να το χαρούν, να το δουν να γελά. Αντρώνονται σ' ένα σχολικό περιβάλλον, από το οποίο πιέζονται για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, με τυποποιημένες γνώσεις, με αυστηροποίηση των εξετάσεων, με βαθμοθηρία, άγχος και ανταγωνισμό.

Πιέζονται να παρακολουθήσουν μάθημα σε σχολεία -κυρίως downtown- που αρχικά είχαν προβλεφθεί για άλλες χρήσεις (π.χ. φυλακές) και που τώρα στεγάζουν στα ίδια κελιά τα σώματα των μαθητών και σε πείσμα όλων μας -κι ευτυχώς- όχι το μυαλό τους, ούτε την ψυχή τους! Εξαγριώνονται. Και η βία δεν μένει «εντός των τειχών» του σχολείου. εκλύεται στην κοινωνία.

Αυτό ακριβώς το σχολείο καλείται να απορροφήσει τις παθολογικές συμπεριφορές που μεταφέρουν τα παιδιά από τις διαλυμένες οικογένειες, από ένα σπίτι «ξενοδοχείο», από την απουσία γονεϊκών προτύπων και η υιοθέτηση λάθος προτύπων. Ζουν τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης και διαπιστώνουν πως αυτή ήρθε ως αποτέλεσμα της ηθικής, πολιτισμικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης. Βλέπουν τον πατέρα άνεργο. Τη μάνα να μην έχει τα απαραίτητα για να την πεις «νοικοκυρά». Εχθρεύονται και επιτίθενται σε όποιον «εκπροσωπεί» - κατά μια σουρεαλιστική ερμηνεία -τον εργοδότη του πατέρα τους, το σούπερ-μάρκετ της μάνας τους, την εξουσία, τους νόμους. 

Αμφισβητούν και βιαιοπραγούν. Βλέπουν τους «άλλους», τους γονείς των 15άρηδων, 16άρηδων που δημιούργησαν το αδιέξοδο. Οι πρώτοι λοιπόν με το αίσθημα της αδικίας, με τάσεις μειονεξίας και χαμηλή (ίσως) αυτοεκτίμηση και οι «άλλοι» με τάσεις ανωτερότητας, υπερφίαλοι, οι «έχοντες»! Και το σχολείο αρένα! Το όλο κλίμα υποδαυλίζει η τηλεόραση! Φτηνή οικονομικά και ποιοτικά, με εύπεπτα προγράμματα, γίνεται η διέξοδος των νέων. Βλέπουν και ζηλεύουν την φανταχτερή ζωή ενός κατασκευασμένου κόσμου που τους προβάλλουν και ονειρεύονται. Κάποιοι αφιονίζονται και προσπερνούν τα φαινόμενα διαφθοράς και διασπάθισης του δημόσιου χρήματος, την ατιμωρησία των πολιτικών, την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους. Αλλάζουν καρέκλα και πηγαίνουν στον υπολογιστή τους. Το διαδίκτυο προσφέρει αχυράνθρωπους. Εικονικές σχέσεις, διαδικτυακοί φίλοι, που τους τονώνουν την αυτοεκτίμηση με «like», διαδικτυακός έρωτας, ακόμα και διαδικτυακοί γονείς.

Οι έντονες ανακατατάξεις που βιώνουν οι νέοι, ανατρέπουν τις παραδοσιακές αξίες και τους οδηγούν σε μια γενικευμένη αμφισβήτηση προσώπων και θεσμών. Είμαστε κι εμείς υπεύθυνοι για τη συμπεριφορά τους. Τους έχουμε δαιμονοποιήσει και τους χτυπάμε. Ξεχνάμε πως είναι εικόνα μας και εικόνα της κοινωνίας μας! Τους φοβόμαστε και θέλουμε να τους ναρκώσουμε πνευματικά και ιδεολογικά, επιδιώκοντας τον «ευνουχισμό» τους. Και όσο θα προσπαθούμε τόσο οι νέοι θα εκδηλώνονται βίαια προς πάσα κατεύθυνση.

Πηγή;  http://www.pelop.gr

Αναρτήθηκε από: ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΛΩΝΑΚΗ