Το Voice Booth της πατρινής Διονυσίας Μυλωνάκη θα ταξιδέψει σε λίγες μέρες στο Όστιν του Τέξας

Η Ελληνίδα φιναλίστ του φετινού SXSW Interactive Festival μιλά στο LIFO.gr

Τον Ιούνιο που μας πέρασε η Διονυσία Μυλωνάκη αποφοίτησε από το Royal College of Art του Λονδίνου με μεταπτυχιακό στο Product Design, ενώ προηγουμένως είχε σπουδάσει εικαστικά στο τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης στα Ιωάννινα. ADVERTISEMENT Τώρα πλέον ζει μόνιμα στο Λονδίνο, απ' όπου μας μίλησε, και εκθέτει τη δουλειά της σε ιδρύματα όπως το Victoria and Albert Museum, το Foundation for Art and Creative Technology (Fact) στο Liverpool, και τώρα και στο SXSW (South by Southwest ) του Τέξας.

Πριν λίγους μήνες η 27χρονη Διονυσία, που της αρέσει να περιγράφει τον εαυτό της ως designer of experiences, έκανε μία αίτηση συμμετοχής στο ετήσιο διεθνούς εμβέλειας SXSW Interactive Festival του Όστιν στο Τέξας, για το project της Voice Booth. Μία ενδιαφέρουσα εφαρμογή που έχει, ανάμεσα σε άλλα, σκοπό και την 'εκπαίδευση' επαγγελματιών στη σωστή χρήση της φωνής σαν μέσο επικοινωνίας. Συγκεκριμένα, η εφαρμογή δοκιμάστηκε στο σενάριο που ένας γιατρός θέλει να μεταφέρει κάποια άσχημα νέα, περίπτωση όπου ο τόνος και το ύφος της φωνής έχει τεράστια σημασία. 

Ανάμεσα σε χιλιάδες συμμετοχές, το Voice Booth ξεχώρησε ως ένα από τα πέντε finalist projects στην κατηγορία Interactive Awards - Personal, και διεκδικεί το βραβείο μίας από τις πιο καινοτόμες εφαρμογές παγκοσμίως για την χρονιά που μας πέρασε. Από την έναρξη της λειτουργίας του, πριν είκοσι ακριβώς χρόνια, το SXSW Interactive Festival λειτουργεί σαν "θερμοκοιτίδα" καινοτόμων τεχνολογιών και ψηφιακής δημιουργικότητας ενώ έχει συγχρόνως αναδειχθεί στον θεσμό που παρουσιάζει σήμερα την τεχνολογία του αύριο. Λίγο πριν ετοιμάσει τις βαλίτσες της για το Τέξας, η δημιουργός μας εξηγεί.. 

- Καταρχήν τι σημαίνει designer of experiences;
- Μέσα από τη δουλειά μου εξερευνώ το ρόλο που μπορεί να παίξει το design και η τέχνη σαν εργαλείο έρευνας του αντίκτυπου της τεχνολογίας στις κοινωνικές, πολιτικές και πολιτισμικές δομές τώρα αλλά και στο μέλλον. 

- Μίλησε μας για το Voice Booth. Τι ακριβώς είναι;
- Το Voice Booth είναι μία έρευνα πάνω στη διάδραση του ανθρώπου με την τεχνολογία, αλλά και ένα σχόλιο πάνω στη βελτιστοποίηση του ανθρώπου σαν κοινωνικό είδος μέσα από αυτή. To Voice Booth προτείνει τη χρήση μιας διαδραστικής εφαρμογής που εκπαιδεύει το χρήστη να υιοθετήσει τον κατάλληλο τόνο στη φωνή του, ανάλογα με τις περιστάσεις και τις κοινωνικές νόρμες. Στο video που συνοδεύει το project παρουσιάζεται ένα workshop που 


έλαβε χώρα σαν πείραμα προκειμένου να δοκιμαστεί η αποτελεσματικότητα της εφαρμογής, αλλά και να γίνει αφορμή για μία παρατήρηση πάνω στο πώς οι άνθρωποι χειρίζονται κοινωνικές καταστάσεις. Οι συμμετέχοντες, κυρίως φοιτητές ιατρικής του Imperial College και managers ανθρώπινου δυναμικού, κλήθηκαν να χρησιμοποιήσουν την εφαρμογή με σκοπό να δημιουργήσουν τη βέλτιστη φωνή για μία ατυχή περίσταση, όπως να ανακοινώσουν σε κάποιον το θάνατο ενός ασθενή, ή μία απόλυση.

Αρχικά, τους ζήτησα να χρησιμοποιήσουν την υποκριτική τους δεινότητα και ύστερα απλώς να χρησιμοποιήσουν τη εφαρμογή. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ενώ έπαψαν να σκέφτονται πια τη δυσάρεστη κατάσταση, απεδιδαν καλύτερα χρησιμοποιόντας απλώς το δείκτη της εφαρμογής. Βέβαια όλα αυτά που περιγράφω τα επικοινωνεί πολύ πιο άμεσα το ίδιο το video από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Αυτό όμως που μπορεί να σκεφτεί κανείς είναι σε τι σημείο άραγε θα σταματούσε να είναι μια χαριτωμένη και χρήσιμη εφαρμογή για πολλούς επαγγελματίες και θα μετατρεπόταν σε άλλον έναν δεσποτικό ρυθμιστή της κοινωνικής συμπεριφοράς.

- Πώς σου ήρθε η ιδέα για το συγκεκριμένο project; Ποια ήταν η αφορμή;
- Αφορμή για το συγκεκριμένο project στάθηκε μια ταινία, "The pervert's guide to cinema" στην οποία ο Slavoj Zizek ανέφερε κάτι για τη φωνή μας: Ότι η φωνή μοιάζει με όργανο του σώματος αλλά δεν είναι. Περισσότερο είναι σαν μία ξένη δύναμη που έχει καταλάβει το σώμα μας. Από εκείνη τη στιγμή μου έγινε έμμονη ιδέα η φωνή σαν κάτι που σε χαρακτηρίζει κοινωνικά και πολύ δύσκολα μπορείς να ξεφορτωθείς. Έτσι αποφάσισα ότι για το project της αποφοίτησης μου θέλω να φτιάξω κάτι που να το αλλάζει αυτό. Έτσι απλά. Τον τρόπο θα τον έβρισκα στην πορεία.

- Και ποιος είναι ο σκοπός πίσω από την συγκεκριμένη εφαρμογή, αλλά και πίσω από την αλλαγή της φωνής σαν project που λες;
- Αυτή η ερώτηση μου δίνει την ευκαιρία να εξηγήσω όχι μόνο ποιος είναι ο σκοπός της εφαρμογής, αλλά ποιός είναι ο σκοπός της δουλειάς μου γενικότερα. Τα τελευταία δέκα χρόνια περίπου το design σαν μέσο έκφρασης έχει αλλάξει δραματικά. Στη σκηνή του Λονδίνου για παράδειγμα υπάρχουν αρκετοί σχεδιαστές που αντιμετωπίζουν το design σαν εργαλείο έρευνας και μέσο κριτικής και επανεξέτασης των κοινωνικοπολιτικού τοπίου και των νέων τεχνολογιών, παρά σαν δημιουργία φινιρισμένων και γυαλιστερών προϊόντων. Θέτουν ερωτήσεις παρά δίνουν λύσεις. Τα project αυτού του είδους συχνά απαιτούν συνεργασία με άλλους επαγγελματίες ή επιστήμονες για να οδηγήσουν σε μία ουτοπική (ή δυστοπική) καινοτομία, παραπέμποντας σε σενάρια επιστημονικής φαντασίας, αφού συνήθως οραματίζονται ένα εναλλακτικό μέλλον, ευχάριστο ή δυσάρεστο, πολιτικά ορθό ή προκλητικό για την ανθρώπινη ηθική. Συχνά αναφέρεται σαν critical design (μεταξύ άλλων) και ήμουν πολύ τυχερή που μυήθηκα σε αυτόν τον τρόπο σκέψης κατά τη διάρκεια των σπουδών μου από τους ίδιους τους ανθρώπους που τον καθιέρωσαν. Η δική μου πρακτική συνήθως απαιτεί και τη συμμετοχή μου απευθείας στη δημόσια σφαίρα για να αναπτύξω και να επικοινωνίσω τις ιδέες μου.

-  Πώς λειτουργεί η μέτρηση της συμπόνιας (sympathy) που βλέπουμε στο βίντεο;
- Η εφαρμογή δεν είναι παρά ένα οπτικό feedback και η λειτουργία της στηρίζεται σε ένα συμπέρασμα που έφτασα μετά από διάφορους πειραματισμούς. Ενώ είναι πολύ δύσκολο να ελέγξουμε το outpout της φωνής μας (όλοι το έχουμε βιώσει αυτό, κυρίως κάτω από συνθήκες πίεσης) αυτό που εντέλει μας είναι πιο εύκολο, λόγω της εξοικείωσης μας με τα διαδραστικά μέσα, είναι να κοντρολάρουμε οπτικά στοιχεία πάνω σε μια οθόνη. Έτσι, είναι δυνατό να ελέγξουμε τη φωνή μας χρησιμοποιώντας την όραση σα μεσάζοντα. Με άλλα λόγια, ο χρήστης δε χρειάζεται να συγγεντρωθεί στη φωνή του, αλλά απλώς να προσπαθήσει να βάλει την τελεία μέσα στον κύκλο. Έτσι η φωνή τελικά γίνεται πιο "ελαστική". Για το project αυτό δούλεψα στενά με μία voice coach και επιπλέον έκανα η ίδια μαθήματα προσπαθώντας να υιοθετήσω κάποια άλλη φωνή. Τελικά, τα πειράματά μου έδειξαν ότι οι συμμετέχοντες χρησιμοποιώντας την εφαρμογή κατάφεραν να κάνουν σημαντική πρόοδο μέσα σε πέντε λεπτά, ενώ σε μία συνεδρία voice coaching χρειάζονται περίπου 30 – 40 λεπτά.

- Πώς ένιωσες όταν έμαθες ότι διακρίθηκε η συμμετοχή σου ως μία από τις πέντε finalist στην κατηγορία της ;
- Δυσκολεύτηκα να το πιστέψω αλλά το πήρα ψύχραιμα. Άλλωστε, η ζωή μου μετά την αποφοίτηση είναι λίγο σα σκωτσέζικο ντους. Πολλές ευκαιρίες, αρκετές επιτυχίες και αρκετές απορρίψεις. 

- Αλήθεια, θα ταξιδέψεις κι εσύ ως το Austin;
- Ναι, βέβαια, γιατί η αλήθεια είναι ότι μια τέτοια ευκαιρία δεν παρουσιάζεται πολλές φορές.

- Και ποια είναι η διαδικασία της βράβευσης που ακολουθείται εκεί;
- Θα δωθεί ένα βραβείο σε κάθε κατηγορία, αλλά και ένα για το αγαπημένο του κοινού. Όποιος θέλει μπορεί να ψηφίσει το Voice Booth μέχρι τις 2 Μαρτίου ΕΔΩ.

- Επόμενα σχέδια;
- Μετά την αποφοίτηση μας, εγώ και μια συμφοιτήτριά μου από τη Γερμανία ενώσαμε τις δυνάμεις μας με σκοπό τη δημιουργία ενός οργανισμού, το Character Engineering Institute όπως το έχουμε ονομάσει. Το CEI είναι μία πρακτική που κινείται ανάμεσα στην τέχνη και το design, και σκοπό έχει να ερευνήσει ποιες είναι οι δεξιότητες και τα στοιχεία της προσωπικότητας που χρειάζεται κάποιος στην πραγματικότητα για να ανταποκριθεί στις καθημερινές κοινωνικές διαδράσεις και να "απορροφηθεί" από την αγορά και την κοινωνία. Το CEI, αν και είναι ακόμα στα πρώτα του βήματα, σχεδιάζει συστήματα που διδάσκουν στο κοινό αυτές τις κοινωνικές - πολιτισμικές δεξιότητες μέσα από συμμετοχικά events. Το Voice Booth είναι ένα από τα συστήματα που θα αναπτυχθούν περαιτέρω μέσα από το CEI.

Αναρτήθηκε από: ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΛΩΝΑΚΗ