Μεγαλώνοντας παιδιά που νοιάζονται

Και ποιος δεν θα ήθελε το παιδί του να είναι ευγενικό και να νοιάζεται για τους άλλους; Παρόλο που αυτό αποτελεί προτεραιότητα γονιών και δασκάλων, στην πράξη δεν το επιτυγχάνουν ή τουλάχιστον δεν καταφέρνουν να μεταφέρουν το μήνυμα στα παιδιά ότι αυτά τα χαρακτηριστικά είναι σημαντικά.

Στο παραπάνω συμπέρασμα κατέληξε πρόσφατη έρευνα του Harvard Graduate School of Education στην οποία διαπιστώθηκε ότι τα ίδια τα παιδιά δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα στην προσωπική επιτυχία θεωρώντας το υποδεέστερο να νοιάζονται για τους άλλους.

Παρά τις προσπάθειες των γονιών, τα παιδιά σε ποσοστό 80% θεώρησαν πως το σημαντικότερο για εκείνα είναι η επιτυχία και η προσωπική ευτυχία με μόνο το 1/5 των παιδιών που συμμετείχαν να θεωρεί πως είναι σημαντικό να νοιάζονται για τους άλλους. Στην έρευνα συμμετείχαν 10.000 παιδιά γυμνασίου και λυκείου από 33 σχολεία σε διαφορετικές περιοχές των ΗΠΑ.

Οι ερευνητές συμπεραίνουν πως υπάρχει χάσμα ανάμεσα στη θεωρία και στην πράξη: ενώ δηλαδή οι γονείς και οι δάσκαλοι ενδιαφέρονται να είναι τα παιδιά ευγενικά και αυτό αποτελεί προτεραιότητα τους, στην καθημερινότητα στέλνουν διαφορετικά μηνύματα.

Η ειρωνεία είναι – όπως επισημαίνουν – ότι σε ευκατάστατες οικογένειες όταν οι γονείς πιέζουν τα παιδιά τους να πετυχαίνουν πρωτιές, δεν καταφέρνουν ούτε να αυξήσουν τις επιτυχίες τους ούτε να τα κάνουν πιο ευτυχισμένα. Παράλληλα τα παιδιά δυσκολεύονται περισσότερο να δημιουργήσουν βαθιές σχέσεις.

Στο πλαίσιο της έρευνας, οι επιστήμονες προτείνουν τους εξής τρόπους για να διδαχθούν τα παιδιά πώς να νοιάζονται για τους άλλους:

1. Χρειάζονται ευκαιρίες και ερεθίσματα για να εξασκήσουν το ενδιαφέρον τους και να προσφέρουν τη βοήθειά τους σε άλλους ανθρώπους, κάποιες φορές και με καθοδήγηση, όπως ακριβώς θα μάθουν να παίζουν, λόγου χάρη, ένα μουσικό όργανο. Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι ο καθένας μπορεί να μάθει πώς να είναι ευγενικός, και σε αυτό σημαντικό ρόλο παίζει η καθημερινή εξάσκηση.
2. Είναι σημαντικό να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα γύρω τους, ώστε να διευρυνθεί ο κύκλος των «ανησυχιών» και προβληματισμών τους.
3. Έχουν ανάγκη από πρότυπα ηθικής. Αυτό δεν σημαίνει πως οι γονείς και οι δάσκαλοι πρέπει να είναι αλάθητοι, αλλά να προσπαθούν να αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση και κυρίως να παραδέχονται τα λάθη τους.
4. Πρέπει να μάθουν πώς να διαχειρίζονται τα αρνητικά συναισθήματα, όπως τον θυμό, τη λύπη, την ντροπή. Να μάθουν δηλαδή πως όλα αυτά τα συναισθήματα είναι φυσιολογικά αλλά και πως υπάρχουν υγιείς τρόποι για να τα εκφράζουν ώστε να μην πληγώνουν τους άλλους.

Πηγή

Αναρτήθηκε από: ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΛΩΝΑΚΗ